Het is een pleidooi voor schaarste: wég met al dat overdrevene van likeurbonbons en tournedos, de culinaire recensies van Wina Born in het toen zeer glossy tijdschrift Avenue. (toegegeven, ik smulde ervan, dit eerste luxe blad op dik glanzend papier en nog steeds heb ik een aantal jaargangen bewaard, waarvan de twaalf nummers als je ze op elkaar stapelt in dikke letters AVENUE vormen). Mooie reisreportages van Cees Nooteboom met dito foto’s van zijn vaste reisfotograaf prikkelden mijn eerste reislust en de beschrijvingen van Wina Born wat zij at en wat haar tafelgenoot nam en waar zij ook van proefde, deden mijn smaakpapillen watertanden.
Maar in dit lied wordt geopteerd voor het tegenovergestelde: balkenbrij en gort en weg met al die overvloed, die toen opkwam: vakanties naar Torremolinos; ook voor mij was dat als kind de eerste keer in een vliegtuig naar een warm land. De eerste contouren van onze consumptiemaatschappij worden in dit liedje geschetst, het gecontroleerd leven met de pil, geen tig kinderen, waar er gewoon een paar van dood gingen. Enzovoort.
Het liedje tikt mij aan omdat in de ondertoon ik dit hier ook zó fijn vind om te doen: lekker simpel, geen oven en geen magnetron, geen wasmachine, stofzuiger, mixer enzovoort. (Alhoewel ik weleens twijfel of ik een tosti-ijzer zal aanschaffen omdat ik eigenlijk elke dag een tosti at: ik vind die gesmolten kaas in dat dichte driehoekje met knapperige korst zo heerlijk en nee, dat effect krijg je niet als je in de koekenpan met een afgesloten deksel een boterham met kaas legt.)
Hoera: schaarste, het gewoon doen met wat er is: geen uitstapjes, geen museumbezoek, geen terrasjes, geen geflaneer in winkelstraten met leuke winkeltjes, geen zee, geen overdaad aan lentebloemen, ik noem maar wat, er is zoveel, geen keuzestress wat te doen en wat te laten. Lekker zo weinig mogelijk.
