Bibliotherapie

Ik lees in de mail over de overdaad aan licht-roze Japanse kers, de prunus,  in mijn stad en doe het zelf met een dansende lichtgele citroenvlinder in de tuin en voor het eerst een lichtgroene waas tussen de bomen. Ik lees het verjaarscadeautje van vriendin W. uit Nieuw Zeeland, die in haar brief verwacht dat dit pas eind mei zal arriveren in deze Corona-tijden, maar nee: het kwam bijna geheel zoals vroeger binnen elf dagen aan. Het is een heerlijk boek, vol leessuggesties die je er altijd weer in kunt op zoeken, een  correspondentie  van twee Australische vrouwen: Reading Seasons. Books Holding Life & Friendship Together.

Hoe heel erg waar is dit voor mij: ik besteed mijn bijna kluizenaarsbestaan voornamelijk aan lezen...en hoezeer is het ook waar dat het vertellen over boeken die je gelezen hebt een groot deel is van onze ouderwetse brieven correspondentie... En dat geldt ook voor de boekenclub, waar we voor het eerst weer dromen van een datum eind mei en hoe lekker dat is, om daar alvast een voorstel voor boeken te lezen en zelf ook iets te gaan zoeken.

Een ode aan het lezen en aan boeken: maar voor degene voor wie het een levensbehoefte is, zoals ik, is er eigenlijk geen sprake van een ‘ode’, want alles wat deze twee vrouwen, Germaine Leece & Sonja Tsakalakis met elkaar uitwisselen, geeft diepe herkenning. Ze zijn beide ook ‘bibliotherapeuten’: ze raden cliënten boeken aan. Ik had er nog nooit van gehoord, ik geloof dat in Nederland dit vak niet bestaat. De ene is er ook psychotherapeut bij, dat vak bestaat wel, al tot mij gekomen in het begin van mijn puberteit, toen moeder zich van arts daarheen  liet omscholen.

Op de achterflap staat: ‘Bibliotherapy (n): a broad term for the ancient practice of reading for therapeutic effect’. Ik ken zoveel mensen die nooit een boek lezen... ik weet niet hoe ik dat zou kunnen. Ik hoef niet véél boeken te lezen, alhoewel dat bij periodes wél zo is. Maar toen ik vast zat in India, deed ik het met dat weinige dat ik mee had (ja, en daar zit al bijna veertig jaar ofzo, op reis een héél klein gekopieerde aan elkaar geniet Psalmenboekje bij) en verder leende ik er een boek en ruilde die weer om als ik het uit had, in het sympathieke boekhandeltje in Mahabalipuram. Genoeg. Maar thuis, dus ook hier, kan ik in tal van boeken tegelijk lezen. Hetgeen ik hier als enige weleens mis is het struinen in mijn eigen boekenkasten. 

Op de boekenlegger die erbij zit uit haar eigen boekwinkel Petronella’s Gallery & Bookstore staat een motto, dat ik geheel en al met hart en ziel kan beamen, het is van Anna Quinden: “Books are the plane, and the train, and the road. They are the destination, and the journey. They are home.”