Die besteedden daar geen echte aandacht aan, ze waren druk met elkaar, maar eentje zei iets van: 'Dat kan toch niet, je zult wel iets verkeerds intypen, gewoon doorproberen’, en toen zag ik, het was een ouderwetse computer met grote drukknoppen, dat er een stukje stof van mijn trui tussen twee toetsen zat en dat die de boel saboteerde, dus daarna was het probleem opgelost.
Het groepje mensen deed een reconstructie hoe ze elkaar hadden leren kennen en een man zei: ik zocht meerdere vrouwen en zo ben ik jou tegengekomen en hij keek mij aan. Ik zei: Dat klopt niet, want ik ben ooit zomaar binnengelopen, puur omdat ik jouw werk zo mooi vond, en dat zei ik tegen een andere vrouw in de kamer, die H. heette. Het was ook geen huiskamer waar we zaten, het was eerder een atelier of een plek achter een tentoonstellingsruimte, waar je wat kon zitten.
Deze H. was tegelijk bezig met het maken van een groot schilderij met een roze-gelige achtergrond en daarop schilderde ze met dikke zwarte verf, met een heel dikke kwast een soort van ovaalachtige bollen, op twee pootjes, met daarin ook iets van ‘eten’, maar het konden ook de vlekken van dieren zijn op poten, of anders eencelligen die door de ruimte omhoog zweefden, waarvan je de beweging zag afgebeeld of planeten.’Kijk, dat je niet weet wat het precies voorstelt maar het wel vol associaties is... Ik weet nog dat ik ergens een flyer zag liggen en meteen dacht dat ik dat in het echt wilde zien, en toen liep jij daar ook en H. was er natuurlijk en jij ook (en ik keek naar een andere vrouw) en zó ben jij aan jouw meerdere vrouwen gekomen. Of zoiets?... Mij ken je in ieder geval niet van een advertentie.’
We waren in ieder geval allemaal bevriend met elkaar, dat groepje achter, en ondertussen was er ook een livestream bezig en H, maakte wat fijnere arceringen in een lege bol, en toen begonnen mensen op schermen daarvoor te klappen, terwijl ik mij juist afvroeg of ze in dit schilderij de ovale bollen niet beter leeg kon houden, tenminste: voor mij was het schilderij eigenlijk wel af, ik vond het wel mooi dat onbestemde en de leegte die er over het geheel schemerde... waarom alles weer invullen?
En zo droom je dus een eindje weg en dan word je in het echt weer wakker met het liedje Fly me to the Moon. Ditmaal heb ik op iPad met die lichte vingertoets meteen de tekst te pakken. Levert dat nog een inzicht op over deze droom? Het blijkt dat de tussenzin van het eerste couplet dat ik vergeten was, is: Let me see what spring is, on a - Jupiter and Mars. Nou ja. Laat ik maar opstaan en kijken wat de lente nu is, hier in het bos.
