Het blijft zo raar met het gevoelsleven. Dat er van alles door je heen kan gaan en je daar geen echt vat op hebt. Vaker gebeurd het mij nu, dat op momenten van diep geluk dat zomaar kan omslaan naar diep verdriet. Dan voel ik op de bodem: ja, ik leef! en dan daarbij... Het leven kan je machteloos ontglippen. En telkens opnieuw kun je alleen maar tegen je zeggen: je moet loslaten.
Leren loslaten: het is een kwaliteit waar je helemaal niet toe wordt aangemoedigd, het is geen talent dat gekoesterd of gewaardeerd wordt. Alles in onze maatschappij is gericht op controle houden, zelf willen in richten hoe het leven gaat en daarom is het ons toegestaan om steeds maar hardop te zeggen dat we al die corona-maatregelen beu zijn en dat we onze vrijheid terug willen.
Er verscheen weer een liedje op YouTube, vlak na het ontwaken, waar ik kwam uit een wereld van gemis en verlangen naar oude ervaringen, de jonge jaren waar het gewoon was om met elkaar te leven in een gezin, dat nest waar je als vanzelf naast elkaar je koestert in elkaars nabijheid met jonge veertjes die tegen elkaar aan strijken.
Ik zie in zwart-wit, de kleuren van het verre verleden, een heel jonge Nat King Cole die met een glimlach achter de piano zingt: Nature Boy. Een bekend soort glimlach en ik weet wie mijn eerste Nature Boy is en hij is heengegaan. Iets in de oogopslag van Nat King Cole, doet me aan hem denken. En zijn boodschap is: The greatest thing you ever learn is just to love and be loved.
