Perfecte laatste dag aan zee ( toekomst camping)

 

Nou, dat was het weer…morgen mijn boeltje pakken, s’avonds de Flixbus in en dan de volgende avond, woensdag, weer arriveren in mijn stadshuis. De tent( en pannetjes, stoeltje, matrasje) laat ik opnieuw toch weer hier achter. Voor mijn eigen vooruitzicht: Dat Paolo zal besluiten de camping nog een jaar aan te houden. 

Hij weet het nog niet… Roberta calculeert: áls hij besluit om te stoppen, dat kan vóór 1 december, dan moet er ineens van alles binnen korte tijd gebeuren. Dat geeft zoveel stress dat hij waarschijnlijk alleen daarom al, toch nog zeker een jaartje door zal gaan. We wachten af.

PS

Met beide nog een gesprekje gehad. R. vind P. te zwart-wit denken, hij ziet geen andere opties dan ofwel doorgaan ofwel stoppen. Hij heeft niet de ruimte om op onderzoek uit te gaan.

P. is vooral bang, dat als hij de camping deels praktisch overdraagt aan anderen en het op zijn naam blijft, hij verantwoordelijk is voor alles wat fout gaat. 

Er komt een gesprek met een accountant. Het kán toch niet zo zijn, dat hij, die 40 jaar alles gestopt heeft in deze camping, hij weg moet, ook uit zijn huis die op het terrein staat, alleen omdat hij altijd alles gehuurd heeft? Waar moet hij heen?… Hij is 71 jaar. Hij heeft verder geen geld…Hopelijk komt er een oplossing.

Bijna lege stranden

Ik hou wel van die sfeer op de drempel : het opruimen van wat niet meer mogelijk is.

Geen werkende mensen, het is Zondag. Een oude dame die een strandhuisje clandestien in gebruik heeft .

De beschutting van de duinen.

En van de pier, veel later op de middag, te koud voor de bikini.

Ook deze terassen zijn nu definitief gesloten. 

Mooi licht overal, gedurende de hele dag, met die allerlaatste nazomerzon.

Zie, de maan gaat schijnen aan de andere kant van Lido, op mijn lievelingsplek.

Bruiloft

 Gisteren liep ik tegen een bruiloft aan en ik keek mijn ogen uit. Alle vrouwen in het lang, met kleur, alle mannen hetzelfde soort zwart-blauw. 

Uiteindelijk zag ik één man, die detoneerde. Ik dacht: wat zou ik mij opgesloten voelen, als ik mee zou moeten doen met deze sociale conventies. Hoe mannelijk kan je als vrouw zijn, hoe vrouwelijk als je een man bent? In dit gefortuneerde gezelschap, gezien de bloemenweelde.

Iedereen kreeg bij het naar buiten gaan een puntzakje met bloemblaadjes, zo bleek. Om uit te strooien boven de hoofden van het bruidspaar, die als laatste de kerk verliet. Zij vertrokken als eerste per boot en daarna duurde het, ik heb het niet meer meegemaakt, eer iedereen met de boot weer weg was.

Kennelijk is het gewoon dat iedereen die maar wil, de versiering gaat onttakelen en bloemen gaat plukken. Obers uit een nabij gelegen restaurant liepen met boeketten weg, en kwamen weer terug, voor nóg eentje. Ook ik heb uiteindelijk drie bloemen meegenomen.

Ook de Zaterdagavondmis moest nog plaatsvinden.

Het ideale bruiloftsfeest lijkt me juist, dat iedereen kleurrijk is uitgedost. Héél veel gasten en dan van doodgewoon naar ‘een beetje vreemd, maar wel lekker.’ Kom alsjeblieft, zoals je wilt en bent, dat zou mijn motto zijn.

Zaterdag; op zoek naar een boek

 Zaterdagmiddag sfeer in de stad. Mensen die borrelen en samenkomen, een vrouw in het roze sloot net haar roze winkeltje.

Palestina is ook aanwezig.

De moeite om al die bloempotjes op te hangen tegen die oude stenen muur, de wijze waarop mensen in deze stad bewegen, geen grote stappen en haast schiet ook niet zo op.

Soms loop je door lege straten en dan opent een deur zich en komt er een vrouw uit die haar hondje gaat uitlaten. Of je hoort stemmen echoën en dan staat er een groepje mensen na de afslag om de hoek. En ineens weer een oude kerk.

Ik wilde een boek gaan kopen. De eerste boekhandel La Toletta had het niet in het assortiment, de tweede bleek dicht tussen de middag. Beide, daar liep ik zó naar toe, door de kronkelwegen van Venetië, maar de derde, die ik pas ontdekt heb; ik wist wel ongeveer waar het lag. Het werd een prima reden om weer door Venetië te gaan dwalen. Nét toen ik het bijna had opgegeven, deze te vinden, verscheen het. Er is kennelijk een nieuw boek over Franciscus van Assisi. Mijn boek staat tweede in hun toptien.

Meteen bij een put op Campo San Pollo gaan lezen. Nu weet ik dus dat wanneer ik onder de doorgang ga, in de rechterbovenhoek, ik bijna rechstreeks bij die boekhandel uitkom. Voor een volgende keer. Ik neem maar even, voor mijn eigen gemoed, aan dát ik er over een jaar weer kan zijn…

De sfeer van Zaterdagmiddag dus. Een familie laat zich uitgebreid fotograferen op het plein. Wat moet het ook een verademing voor de Venetianen zijn, dat toeristen hun stad niet meer domineren…

Ondertussen een klein regenbuitje, dus het gras bij San Trovaso was nat, de kerk was wel eventjes open.

PS

Zondagochtend, een blauwe lucht. Toch nóg een keertje naar het strand?

Via begraafplaats, naar Punta Sabione, weer Venetië in

 Zó kan de skyline van Venetië ook zijn. Vanaf de vaporetto die van Punta Sabione kwam.

De boot voer op de heenweg langs de camping en langs de sluizen die de zee moeten stoppen om de lagune weg te spoelen. Daarna liep ik plots in het Italiaanse platteland. O, ja: dát is natuurlijk ook zo geweldig van Venetië, géén auto’s!

Ik was op onderzoek, naar een camping. Maar nee, dit zal ik nóóit gaan doen; bijna een half uur van de vaporetto. Ooit, in 1982, was er een camping aan het water met een strand ervoor, vlakbij de boot…

Tevoren het kerkhof op Lido bezocht. Zo’n los eindje. Ik bezoek altijd kerkhoven als ik ergens ben. Langs de muur van deze wandel ik dus al vijftien jaar.

Daaraan grenzend, een Joodse  begraafplaats. Betekent dit dat de Joden uit het getto in Venetië geen laatste rustplaats kregen op het dodeneiland? Ook dit kleine stukje Lido met een kanaal en aan de ene kant de weg naar het strand, aan de andere kant de lagune, had ik nog nooit bewandeld. Om je weer eens te realiseren hoe selectief en beperkt je eigen zicht is.

Ik heb de uiterste punten van de lagune bevaren; via de buitenring door het kanaal van Guidecca, bij het station gauw weer het labyrint van Venetië in. De kerkklokken luiden. In de ene kerk het opzeggen van de rozenkrans door vier vrouwen, vlak voor de mis, in een andere Russisch orthodox gezang. Zomaar even in een kerk zitten is voor mij óók een attractie van Venetië.

En tegelijkertijd die wereldse levendigheid. Er was een sjiek diner aanstaande in de oude vismarkt. De opbouw daarvan heb ik de afgelopen tijd gezien vanaf de vaparetto. 

Van oudsher is het zo; de route van Rialto naar het San Marcoplein is vol met winkeltjes en eetgelegenheden. Ik kwam langs een etalage van Pierre Cardin. Een oeroude herinnering sprong in mij op. Zowel Vader als Moeder waren dol op dit merk en dat sloeg over op mij. Was het een bronche die ik uiteindelijk van hen kreeg? Ik snap uiteindelijk niet veel, geloof ik, van de belevingswerelden van mijn ouders… 

Langs de winkel van de professionele kledij voor de gondeliers met een foto van de eerste vrouwelijke gondelier. Overal, dus ook op het San Marcoplein is men al klaar voor Aqua Alta. Einde zomerseizoen, begin van de herfst.

Impulsieve onverwachte zon-dag🌞

 Na een ochtend met motregen in de tent, ging onverwachts de zon toch schijnen en wandelde ik naar het strand. Apart licht op de muren.

Echt niet meer verwacht, maar daar lag ik dan weer.

Helemaal niet meer verwacht; de ‘ijscoman’ kwam! Lachend haalde hij een verrekijker tevoorschijn, hij had zich afgevraagd of ik er zou zijn en hij zag me dus liggen. Een Granita Anice Grande. Het zou wel niet lang meer duren, die zon, hij wees naar de opkomende wolken. Dat ging in één keer snel.

Hij draaide zijn kar nog binnen oogafstand en liep al zwaaiend weer voorbij, terwijl mijn beker nog meer dan halfvol was. Ik zag hem voor het eerst niet in zwembroek.

Nooit bedacht waarvanuit hij eigenlijk het strand op komt. Ik zag hem afbuigen en ging op ontdekkingstocht. Nee maar, er blijkt bij het begin van het vrije strand, een strandtent te zijn, voor de gewone mensen! Het grenst aan het enige stukje duingebied. 

De vaporetto op, waarheen? …  Impulsief naar de winkelstraat en ineens zat ik met frietjes en een hamburger bij Mc Donalds. En daarna kocht ik, even impulsief, een kleurige nieuwe afwasborstel bij Pylones; voor een clownesk zonnetje in mijn boshuisje.

Ook nog even in het oude theater dat nu een supermarkt is. Drie maanden geleden dacht ik dat er een systeemplafond in gebouwd was, maar dat bleek een andere supermarkt, deze is juist gerenoveerd, het theater in volle glorie met schilderingen tot en met het plafond, rondom al het eten.

En ik liep het Joodse getto in, terwijl het al donker was en de winkels dicht. Dan ervaar je beter, hoe uitzonderlijk deze wijk is. Als enige in het oude Venetië, met ‘hoogbouw’, meer dan vijf verdiepingen, met smalle ramen en aan beide kanten die bruggen die weggehaald konden worden, zodat de Joden hun getto niet uit konden… Al gebouwd vanaf de 15 e eeuw… Hoezeer is deze paria-behandeling opgeslagen in hun genen?…

In de tent keek ik naar EVA, die eindigde met dit oerliedje, die voor mij gekoppeld is aan eindeloos de quickstep doen op dansles en zondagse dansavonden met mijn eerste echte verliefdheid, de jongen A.B. ; hij haalde mij thuis op met zijn brommer. Met zijn bandrecorder hielden we klassenfeestjes in een opgeruimde kelder bij mij thuis. Brommer en bandrecorder zelf bij elkaar gespaard met zijn baantje bij de bakkerij op Zaterdag. Ik vond hem stoer en lief.

Licht Lyrisch

 Eigenlijk ben ik in Venetië voortdurend in een licht lyrische stemming.

Hier is het overal mooi en bijzonder.

Het water, de luchten, het licht.

Het oude steen.

De doorgangen met onverwacht uitzicht, telkens weer.

De bruggen op en af; de bewegingen van het leven.

Hier wil ik wel de tijd uit mezelf trekken, veranderen in steen en eeuwenlang de lagune inkijken.

Never a dull moment

In één oogwenk besloot ik uit de bus te stappen, want ik zag de zon doorkomen door de bewolking. Een wandeling langs de zee, ditmaal met branding, zonlicht glinsterde op het water en koesterde mijn gezicht. Er wordt geen reservaat gebouwd voor de betalende badgasten, zag ik nu, alle badhokjes worden bedekt met plastic. Het zegt waarschijnlijk iets over de vele gedaantes die de zee hier kan aannemen. Van kalm, nauwelijks kabbelend, naar brullend en woest; beide ken ik. Er liggen in het begin van het seizoen grote oude boomstammen op het strand en ook Aqua Alta vertelt over de grote schommelingen. 

Heerlijk windstil liggen op een sjieke pier, waar je anders niet op mag en dóór moet lopen op het strand. Uitzicht op het luxe hotel waar Dood in Venetië zich afspeelt met het filmcomplex ernaast. Maar alras kwamen er donkere wolken.

Venetianen leven fysiek wel helemaal met de seizoenen mee. Nu dus de afbouw van het strandseizoen, ik zag de allerlaatste opengeklapte parasols, die men aan het schoonspuiten was. Een vrouw liep langs het strand met een metaaldetector. Waar het nu leeg is, zijn anders al die badgasten, ook in de achterrij, waar je dus niet eens een uitzicht op de zee hebt.

Op de vaparetto zag ik een hypermoderne machine een boomstam in het water heien. Daarna door de smalle steegjes, waar veel ambachtslieden hun winkel en werkplaats hebben.

Langs de ingang van de Universiteit en het parkje daarbij, over de brug. De dag ervoor was daar een manifestatie voor Palestina. In een etalage een zwarte Madonna met kind. En twee kussende engeltjes; de harmonische wereld waarover we graag dromen…

Een kerk die eindelijk eens open is, misschien omdat er twee kunststudenten grote tekeningen maakten van de beeldengroepen bij het hoofdaltaar. Overal roepen de verhalen je aan, tot en met het plafond. Wat ze exact vertellen weet ik meestal niet, maar de Bijbelse dramatiek spat ervan af. Zo’n Jezus, net van het kruis gehaald en geflankeerd door twee grote stenen engelen, herken ik natuurlijk wél.

En Franciscus in een beminnelijke houding. Het is de kerk Pantalon, wie vermoedt er achter zo’n kaal front, nou zulke beeldenrijkdom? Vaak ben ik er langs gelopen onderweg; van of naar Piazza Margeritha.

Daar woei nu een koude wind. Zo goed als leeg. Ik ken het tjokvol op zwoele zomeravonden. Ik at er toch maar een stuk pizza, waar ik vorig jaar in een rij moest staan, er was toen én voetbal op meerdere terrassen met verschillende wedstrijden, én Art Night Venezia.

Heel speciaal licht, met bliksemschichten in een donkere punt wolk die in de verte scherp uitstak. Met een beetje verbeelding nadert er een ruimteschip, die de aarde zal bereiken.

Tja, altijd weer de verleiding om toch weer foto’s te maken. Het is en blijft zó sfeervol.