Ik hoef hier eigenlijk niet zoveel. Gewoon maar kijken vanuit mijn campingstoeltje voor de tent op een bijna lege camping. Bijna vijftien jaar heb ik mijn sporen hier liggen; véél herinneringen. Elk jaar, behalve in Coronatijd. En ook niet in 2023, alhoewel ik dat oorspronkelijk wél van plan was. Ik bleek toen te vol van mijn eerste keer in New York en wilde die zomer niet meer op pad.
Handen omhoog als wederzijdse groet met Paolo die op zijn grasmaaiertje rondscheurde. Zag ik dat nou goed, hij leek járen ouder dan pakweg drie maanden geleden, helemaal grijs geworden. Hoort dat bij de beslissing om de camping voorgoed te sluiten? … Wat je aan het hart gaat, verandert je altijd. Binnenkort zal ik dit vernemen.
Ik ben dol op de vele uit steen gehakte gezichten hier, zomaar tegen muren, portalen, de richels van paleizen.( Nee, dat heb je niet in New York. ) Houdt die ene man, een kloosterling waarschijnlijk, een Jezuïet, nou het vuur dichtbij zijn hart? Dan kan ik van harte met deze intentie meegaan.
