Er zou maar zeer beperkt openbaar vervoer zijn, want een Stakingsdag. Ik liep nu langs de lagune naar de vapporetto’s. Ooit gedaan met alle bagage, meerdere keren, die kracht en energie heb ik niet meer.
Er was alleen het hoognodige vervoer, dus van Lido naar de overkant, naar het San Marcoplein. Dus ook flaneren in Venetië zelf, betekende altijd weer terug naar San Marco. En het regende af en toe. Dus mijn zitplekken; boekje lezen, lunchbroodje eten, speelden zich af langs het Grand Canal, een beetje op de gok naar een aanlegsteiger, of onder een overkapping.
Een vrouw uit Florida sprak mij aan op het San Marcoplein. Tachtig jaar, ze leek mijn leeftijd, ze was alleen en zou haar groep straks ontmoeten in het hotel voor een week in Venetië. Ze was komen vliegen vanuit Lissabon, daar was het zó steil op-en-af (ja, dat herinnerde ik mij nog wel van héél lang geleden), dat ze niet verwachtte dat alle bruggen hier een probleem zouden zijn. Thuis had ze met fitness geoefend om drie mijl per dag te kunnen lopen, met een trainer. Tja, zo’n mens is natuurlijk een voorbeeld voor mezelf, of eerder het symbool van de hoop daartoe, want je hebt je gezondheid niet geheel, of wellicht nauwelijks, in eigen hand…
Ach Venetië…het is er eigenlijk overal sfeervol en mooi. Tot in de kleinste steegjes bereidt men zich ook al voor op Aqua Alta, het hoge water, wanneer iedereen over de gebouwde steigertjes zich een weg heeft te banen.
De kerk van de Mozes-parochie. Voor mij in de kerkbank zat bij binnenkomst een jonge man roerloos naar het tafereel van de tien geboden en de stenen tafelen te staren. Ook terwijl ik een rondgang door de kerk maakte, met een nieuw glasgeblazen ‘toorts’, die de heilige drieëenheid voor de Gondeliers voorstelde en uiteindelijk een plek krijgt bij Maria del Salute. Alle gondeliers komen uit eeuwenoude geslachten, het beroep wordt binnen de familie overgedragen en er is nu één vrouwelijke gondelier. Ik had dit nog net verteld aan die vrouw uit Florida, die zich verwonderde over de gevangenispakken die ze dragen, het gestreepte t-shirt, en hoe het mogelijk was om met één roeispaan alles te doen, was dat omdat ze zich op de bodem van het water konden afzetten?
De jongeman zat er toen ik wegging nog steeds. Blijft voor mij hartversterkend, zo’n gedrag. Evenals de waxinelichtjes die bij meerdere kapelletjes branden. Je gunt mensen iets van reflectie en troost in deze woelige tijden. (Ja, ik zie de uitgebrande politieauto in Den Haag en Esther Ouwehand met haar Palestijnse vlag-blouse)
Terug naar Lido.
