In één oogwenk besloot ik uit de bus te stappen, want ik zag de zon doorkomen door de bewolking. Een wandeling langs de zee, ditmaal met branding, zonlicht glinsterde op het water en koesterde mijn gezicht. Er wordt geen reservaat gebouwd voor de betalende badgasten, zag ik nu, alle badhokjes worden bedekt met plastic. Het zegt waarschijnlijk iets over de vele gedaantes die de zee hier kan aannemen. Van kalm, nauwelijks kabbelend, naar brullend en woest; beide ken ik. Er liggen in het begin van het seizoen grote oude boomstammen op het strand en ook Aqua Alta vertelt over de grote schommelingen.
Heerlijk windstil liggen op een sjieke pier, waar je anders niet op mag en dóór moet lopen op het strand. Uitzicht op het luxe hotel waar Dood in Venetië zich afspeelt met het filmcomplex ernaast. Maar alras kwamen er donkere wolken.
Venetianen leven fysiek wel helemaal met de seizoenen mee. Nu dus de afbouw van het strandseizoen, ik zag de allerlaatste opengeklapte parasols, die men aan het schoonspuiten was. Een vrouw liep langs het strand met een metaaldetector. Waar het nu leeg is, zijn anders al die badgasten, ook in de achterrij, waar je dus niet eens een uitzicht op de zee hebt.
Op de vaparetto zag ik een hypermoderne machine een boomstam in het water heien. Daarna door de smalle steegjes, waar veel ambachtslieden hun winkel en werkplaats hebben.
Een kerk die eindelijk eens open is, misschien omdat er twee kunststudenten grote tekeningen maakten van de beeldengroepen bij het hoofdaltaar. Overal roepen de verhalen je aan, tot en met het plafond. Wat ze exact vertellen weet ik meestal niet, maar de Bijbelse dramatiek spat ervan af. Zo’n Jezus, net van het kruis gehaald en geflankeerd door twee grote stenen engelen, herken ik natuurlijk wél.
En Franciscus in een beminnelijke houding. Het is de kerk Pantalon, wie vermoedt er achter zo’n kaal front, nou zulke beeldenrijkdom? Vaak ben ik er langs gelopen onderweg; van of naar Piazza Margeritha.
