Het is ook wel vreemd…Na wekenlang elke dag zoveel mensen te zien, met zoveel verschillende gezichten in zoveel dynamiek, naar buiten kijken en alleen wat witte koeien te zien, die onder de bomen staan, schuilend voor de regen.
Uren en urenlang fietsen, de druppels tikken tegen mijn capuchon.
Auto’s over de kleine dunne vierbaans snelweg.
Twee warme Vietnamese loempia’s.
De vrouw zegt in nauwelijks verstaanbaar Nederlands dat het vandaag wel koud is.
Eieren en een braadkuiken en een afgeprijsde scherpe Indonesische rendang met rijst kopen in de supermarkt alhier. De vrouw achter de kassa vindt het niet zo leuk, dat ik liever een ander briefje van vijf wil en niet die aan elkaar geplakt is.
Verder geen mens in de nabijheid, nergens.
Heel Nederland is leeg.
