Mijn vliegtuig uit NY vertrok pas s’avonds, dus ik kon overdag nog naar zee. Er stond een vrouw te bidden bij de ingang van het metrostation, halte Church Avenue. Tevoren bewust de bloemen in mijn straat gezien, degenen die ik gedurende de vijf weken heb zien groeien. En op het strand nog één keer genieten van de contrasten: Zowel een vrouw met uitbundige tatoeage als eentje die geheel bedekt flaneerde.
Naast mij kwam een stel zitten, waar hij een shirt van Mets droeg die hij ook niet uit heeft gedaan. Vorig jaar was ik bij hun stadion bij het begin van een wedstrijd. Dat werkelijk alle generaties, stokoud en jonge kinderen daar waren, met iets van Mets in hun kleding; petjes of shirts en broeken, het was ook duidelijk een uitje voor de hele familie.
Hier is er alleen maar het bos en die ochtendzon die even op de bolle witte bloemen schijnt.
Ik las De Tienduizend Dingen uit en Luister, in herhaling, ik raadde het aan in de boekenclub.
Dan ben je met je geest ook in heel verschillende werelden. Die ook geheimnisvolle sfeer in Indonesië, iets trekt dan aan mijn roots. En grappig, ik was weer even in Parijs en in Montmartre waar ik in het begin van deze zomer was, dus het triggerde verse herinneringen, dat was niet zo toen ik voor het eerst het boek las.
Vlak voor het slapen gaan was ik weer even in New York, maar mij verplaatsend naar bijna 24 jaar geleden, waar Mets weer voor het eerst een wedstrijd speelde, na 9/11.
Die vitaliteit en wilskracht, volgens degene die erbij waren heeft het hele stadion met tranen meegezongen.
