Gisteren liep ik tegen een bruiloft aan en ik keek mijn ogen uit. Alle vrouwen in het lang, met kleur, alle mannen hetzelfde soort zwart-blauw.
Uiteindelijk zag ik één man, die detoneerde. Ik dacht: wat zou ik mij opgesloten voelen, als ik mee zou moeten doen met deze sociale conventies. Hoe mannelijk kan je als vrouw zijn, hoe vrouwelijk als je een man bent? In dit gefortuneerde gezelschap, gezien de bloemenweelde.
Iedereen kreeg bij het naar buiten gaan een puntzakje met bloemblaadjes, zo bleek. Om uit te strooien boven de hoofden van het bruidspaar, die als laatste de kerk verliet. Zij vertrokken als eerste per boot en daarna duurde het, ik heb het niet meer meegemaakt, eer iedereen met de boot weer weg was.
Kennelijk is het gewoon dat iedereen die maar wil, de versiering gaat onttakelen en bloemen gaat plukken. Obers uit een nabij gelegen restaurant liepen met boeketten weg, en kwamen weer terug, voor nóg eentje. Ook ik heb uiteindelijk drie bloemen meegenomen.
Ook de Zaterdagavondmis moest nog plaatsvinden.
Het ideale bruiloftsfeest lijkt me juist, dat iedereen kleurrijk is uitgedost. Héél veel gasten en dan van doodgewoon naar ‘een beetje vreemd, maar wel lekker.’ Kom alsjeblieft, zoals je wilt en bent, dat zou mijn motto zijn.
