Het vervult me toch ook met iets van ontzag: Bloedmaan; dan kijk je dus naar de maan die door de schaduw van de aarde roodachtig wordt. Die schaduw verschuift dan weer langzaam en dan zie je weer het gewone licht van de maan. Dat je dus kijkt naar de schaduw van die aardbol waar je je zelf op bevindt en dat je nu dus kunt waarnemen dat deze beweegt tussen de maan en de zon… we zijn helemaal niks in dat grote heelal…De camera van de IPad geeft méér rood-oranje dan het blote eigen oog ziet.
Door New York, ben ik gewend geraakt om in lagen te kijken. Daar zie je in één beeld bijvoorbeeld in de verte de auto’s over de ringweg, mensen lopen op een brug, vlakbij een vogeltje, mensen die rommelen en interacteren, met een hond voorbij lopen.
Dus hier zie ik ineens: heel hard waaiende bloemen op hun stengels, met daarachter in de verte koeien die grazen, het ontluikend groen van worteltjes en daarachter in één lijn kipjes die tokken, de grond bezaaid met oude en nieuwe eikeltjes en tegelijk die kip die kijkt naar het tempelachtig bouwwerkje, gemaakt van opgestapeld servies met aarde en takjes ertussen.
Door New York kijk ik eigenlijk scherper en intenser. En alles is telkens een momentopname, de scènes veranderen razendsnel in iets anders.
De maan staat nu weer in eigen volle glorie te schijnen, het kraterlandschap is nu duidelijk
te zien en de aarde is dus gepasseerd.
