Gisterenavond in de stemming om eens een oude videofilm te bekijken. Maar welke? Ik stopte eerst Philadelphia erin, die film waar Tom Hanks een homo-advocaat speelt die aids heeft en een rechtzaak begint tegen zijn eigen advocatenkantoor. Indertijd de eerste Holywoodfilm met een openlijk gay thema. Na tien minuten had ik het wel gezien. De jonge Tom Hanks speelt fantastisch, precies die mengeling van scherpzinnigheid, joie de vivre en homovenijn. Maar ik had geen zin om zijn aftakeling mee te maken en het sociale isolement na zijn coming-out. Dat de wereld hard is en medogenloos, je wilt het soms niet weten.Vervolgens dacht ik aan The Hours, maar ook die film lijdt aan hetzelfde euvel. Een prachtige bewerking van Mrs Dalloway van Virgina Woolf naar een boek van Michael Cunningham maar ook daar: een eenzaam jongetje, wiens moeder ooit plotseling verdween en die in het heden stervend is. En Virginia Woolf die met stenen in de zak de rivier inloopt. Soms is het allemaal wat teveel, om dat geworstel van mensen mee te beleven.
Dus het werd Sense & Sensibility in de regie van Ang Lee, een van mijn favorieten. Hij maakte Broke back mountain en Crouching Tigers, flying Daggers en The Wedding Banquet, The Hulk, The Icestorm. En Pushing Hands, die over Tai Chi gaat. Een Chinese Amerikaan wiens belevingwereld veel dezelfde soort ingrediënten als de mijne bevat. Zijn beeldtaal werkt daardoor als een caleidoscoop. Het ene beeld, roept in je geest beelden van andere filmen op. Alsof je zo drie of vierdubbel tegelijkertijd kijkt.
Een film die uiteindelijk goed afloopt met bekende acteurs en dat zorgde voor het tweede caleidoscopische effect: Hugh Grant speelt een zelfde soort stuntel als in Notting Hill, Kate Winslett dezelfde soort vurige dame als in The Titanic, Emma Thompson dezelfde gevoelige ziel als in The Remains of the day.
Hè, daar komt een mens van bij. Aan het einde van een tunnel, kan ook licht gloren. 's Middags had ik daar eigenlijk al wel een mooi voorbeeld van gezien. De biebjuf die er voor mijn gevoel al eeuwen is en die ik met anderen al weleens dat Maffe Mens, heb genoemd, een soort kip zonder kop die je met rollende ogen van achter haar dikke brilglazen te woord stond, half hysterisch, zodat je haar op den duur maar ontwijkt, die biebjuf dus, is gemetamorfoseerd.
Ongelofelijk. Ze is de rust zelve geworden en ze hielp de mensen met een soort sereniteit en een vage glimlach om haar lippen. Werkelijk lief kijkt ze je aan. Een aura van weldadigheid om haar heen. Wat zou er gebeurd zijn? Zoiets vraag je niet. Ik geloof dat ze wel een poos uit de running is geweest. Wonderen bestaan.
