Steeds opnieuw duikt het weer op tussen het papier, de kranten en boeken: dat acceptgiroootje voor de mond & voetschilders a drie euro vijvenzeventig. Ik vertrouw de giro niet, want die is gericht naar uitgeverij Removos BV te Baarn. Helemaal niet naar een Stichting of zo.Het lullige is dat je al een enveloppe hebt geopend met kerstkaarten van die speciale wondermensjes, die met monden en voeten kersttaferelen schilderen, die ze twintig jaar geleden ook al maakten. Ouderwets, oubollig, vreselijk. Met een trouwhartige blik, ontwapenend en dapper kijken ze je op fotootjes aan.
Is dit nou écht? Hoe kan dat nou, dat ik pakweg dertig jaar geleden dezelfde soort kerstkaarten zag, met hetzelfde soort foldertje en dezelfde soort jaren zeventig lay-out en tekst? Er wordt op je eigen geweten ingestampt: 'Ja, je hebt de kaarten al, zomaar gekregen, hoeft niet hoor dat je ervoor betaalt, maar zie ons eens goed ons best doen om iets moois van het leven te maken.'
Ik gooi de giro nou maar weg. Met deze openbare biecht op internet kan iemand me altijd nog tuchtigen en corrigeren. Natuurlijk heb ik mijn weerwoord dan al klaar: als het allemaal écht is, huur dan eens een nieuwe grafische ontwerper in die suggesties doet voor een lay-out en kaarten die bij de tijd zijn. Wij hoeven toch niet te lijden onder het leed van hen die geen handen hebben?
Ja, smaken verschillen, dat is ook nog zo. En ik vind het ietwat smakeloos: die dwingelarij die mensen zonder handen ongewild in een rariteitenkabinet zet.
