Mooie Pinksterdagen beleefd, het feest van de Geest die over de apostelen met tongetjes van vuur neerdaalde, waarna ze alle talen konden spreken. Het begon op de zaterdagmiddag bij de Clarissen, waar we een dansje inoefenden, tweemaal te gebruiken; op de vigilieviering die avond en op tweede pinksterdag, waar men de eucharistieviering vervangen heeft voor een bezinnende gebedviering van eigen makelij.Bij dit soort vieringen voel ik mij geheel en al thuis. Niet gek natuurlijk, want ze hebben hetzelfde concept als de meditatie die in dezelfde kapel geven wordt en die ik er ook geef: de maakster(s) geven de plek een eigen kleur en een ieder is geheel welwillend voor wat er komen gaat.
Nu was de titel van de vigilie: Wij zijn geest. Eenvoudig uitgewerkt door zusters M. en M., met een soort plagerige joligheid die er altijd om hen heen hangt. Vier verhaaltjes hoe verschillend de Geest werkt, met veel verschillende kwaliteiten, zoals eenvoud, vreugde, liefde, eenheid in diversiteit, trooster. Het komt allemaal ter sprake in het lied van de Pinksterseqeuntie, eigenlijk een soort verjaardaglied van de kerk. Met viert de vijftigste Paasdag (Pente costa=50=pinksteren, van oudsher het getal van de volheid). Rood, de kleur van de liefde, is de kleur van de liturgie.
Mooi vind ik het couplet: Maak weer zacht wat is verstard/ koester het verkilde hart/ leid wie zelf de weg niet vindt... Zingen, met veel stiltes daartussen in, en moderne verhaaltjes, met uitzondering van het sprookje Gelukkige Hans, over de werking van die geest. En toen kwam de dans, nadat in het midden een pinkstervuurtje was ontstoken en er een schaal was neergelegd vol papieren duifjes die elkaar omstrengelden en zo verbonden zijn met elkaar.
De Pinkstersequentie heet Veni Sanctus Spiritus (Kom, Heilige Geest) en zo heette de dans ook. Op een mantra-achtige melodie alleen deze woorden, met stemmen die klonken vanuit diep uit de borstkast stonden we in een kring rondom het vuur. Ach, het dansje is zo eenvoudig, maar met zoveel aandacht met elkaar gedanst, zo wonderlijk jezelf overstijgend.
De adem, de Geest wordt eerst als het ware zowel vanaf de grond, als vanuit de ruimte, de kring ingeschept. De even 'nummers' buigen zich door de knieën en maken met hun armen en handen een cirkelbeweging vanaf de aarde de hoogte in, tot het midden. En de oneven nummers, die scheppen achterlangs hun schouders in een grote boog, de ruimte en de wind naar binnen. Zo ontmoet en raken de vlakke handen elkaar. 4 pasjes naar voren: de kring wordt kleiner, de handen en armen tot bij je oren, in 4 tellen hef je de handen de hemel in, en als vanzelf doet je blik dat ook. 4 pasjes naar achter, de kring verwijdt zich, weer 4 pasjes naar achter, je laat elkaar los, 4 naar voren en daarna begin je weer van voren af aan.
Daarna ging de schaal rond en nam een ieder een duifje van de schaal en gaf het aan degene naast je en sprak een wens uit van de Geest. Ik geloof heel erg in dit soort vieringen: de Geest spreekt zich ter plekke uit.
Verders in het Pinksterweekende in het park in de zon op het gras gelegen, meewiegend op onbekende ritmes en melodielijnen, picknickend en luisterend naar muziek van de MusicMeeting, herinneringen hernomen met vrienden en als afsluiter de dvd Fried Green Tomatoes die ook van heel lang geleden kwam. Opgeslagen in mijn geheugen als: goed en hartverwarmend. Dat bleek zo te zijn. Alweer een moderne vertelling over hoe de Geest waait en inspireert. Een mooie afsluiting van een Pinksterweekende waar de geest op veel verschillende wijzen aanwezig was.
Nu was de titel van de vigilie: Wij zijn geest. Eenvoudig uitgewerkt door zusters M. en M., met een soort plagerige joligheid die er altijd om hen heen hangt. Vier verhaaltjes hoe verschillend de Geest werkt, met veel verschillende kwaliteiten, zoals eenvoud, vreugde, liefde, eenheid in diversiteit, trooster. Het komt allemaal ter sprake in het lied van de Pinksterseqeuntie, eigenlijk een soort verjaardaglied van de kerk. Met viert de vijftigste Paasdag (Pente costa=50=pinksteren, van oudsher het getal van de volheid). Rood, de kleur van de liefde, is de kleur van de liturgie.
Mooi vind ik het couplet: Maak weer zacht wat is verstard/ koester het verkilde hart/ leid wie zelf de weg niet vindt... Zingen, met veel stiltes daartussen in, en moderne verhaaltjes, met uitzondering van het sprookje Gelukkige Hans, over de werking van die geest. En toen kwam de dans, nadat in het midden een pinkstervuurtje was ontstoken en er een schaal was neergelegd vol papieren duifjes die elkaar omstrengelden en zo verbonden zijn met elkaar.
De Pinkstersequentie heet Veni Sanctus Spiritus (Kom, Heilige Geest) en zo heette de dans ook. Op een mantra-achtige melodie alleen deze woorden, met stemmen die klonken vanuit diep uit de borstkast stonden we in een kring rondom het vuur. Ach, het dansje is zo eenvoudig, maar met zoveel aandacht met elkaar gedanst, zo wonderlijk jezelf overstijgend.
De adem, de Geest wordt eerst als het ware zowel vanaf de grond, als vanuit de ruimte, de kring ingeschept. De even 'nummers' buigen zich door de knieën en maken met hun armen en handen een cirkelbeweging vanaf de aarde de hoogte in, tot het midden. En de oneven nummers, die scheppen achterlangs hun schouders in een grote boog, de ruimte en de wind naar binnen. Zo ontmoet en raken de vlakke handen elkaar. 4 pasjes naar voren: de kring wordt kleiner, de handen en armen tot bij je oren, in 4 tellen hef je de handen de hemel in, en als vanzelf doet je blik dat ook. 4 pasjes naar achter, de kring verwijdt zich, weer 4 pasjes naar achter, je laat elkaar los, 4 naar voren en daarna begin je weer van voren af aan.
Daarna ging de schaal rond en nam een ieder een duifje van de schaal en gaf het aan degene naast je en sprak een wens uit van de Geest. Ik geloof heel erg in dit soort vieringen: de Geest spreekt zich ter plekke uit.
Verders in het Pinksterweekende in het park in de zon op het gras gelegen, meewiegend op onbekende ritmes en melodielijnen, picknickend en luisterend naar muziek van de MusicMeeting, herinneringen hernomen met vrienden en als afsluiter de dvd Fried Green Tomatoes die ook van heel lang geleden kwam. Opgeslagen in mijn geheugen als: goed en hartverwarmend. Dat bleek zo te zijn. Alweer een moderne vertelling over hoe de Geest waait en inspireert. Een mooie afsluiting van een Pinksterweekende waar de geest op veel verschillende wijzen aanwezig was.
