Onlangs, in de bus, stapte er een meisje in. Zo'n jong, vrolijk meisje, die geen last heeft van minderwaardigheidscomplexen, die vanzelfsprekend ervaart dat de wereld van haar is en dat zij daar een zonnige plek in kan nemen. Het soort meisje waarvan je gunt dat, met name meisjes, dat na alle feministische golven hebben: Geen bedremmeldheid, geen grenzen ervaren aan eigen kunnen.Dit meisje meldde haar bestemming aan de grijzende buschauffeur.
- Dan zit je in de verkeerde bus, je moet de bus aan de overzijde hebben.
- Nee, toch, dat klopt niet, deze bus gaat toch naar Neerbosch?!
- Nee, hoor, deze bus gaat naar de Brabantse Poort, de omgekeerde richting, als je de weg oversteekt dan is daar de goede bushalte!
-Nee, echt niet hoor, weet U het zeker?
De buschauffeur verloor zijn geduld. Hij sloot met een driftige ruk de deuren, trok op en zei: nou ga maar zitten dan, als je dat perse wilt. Het meisje liep zwierend, met I phone op, verder de bus in. Maar de buschauffeur zuchtte en steunde en bleef gedurende de hele rit zijn hoofd schudden en in zich zelf mompelen. 'Weet je het zeker?... Weet je het zeker?... Ik werk hier toch, ik weet toch wel welke richting mijn bus op gaat?!'
Ik had met hem te doen. Hier botsen twee verschillende generaties en twee verschillende milieus. Zíj is eigenwijs, streetwise, denkt ze, en de wereld is van haar. Híj is wellicht al zijn leven lang buschauffeur, bijna tegen zijn pensioen aan en wordt hier regelrecht in zijn beroepseer aangetast.
Welke wereld is nu het meest bewoonbaar? De wereld waar de stem van het individu geldt, de eigen keuze, het eigen beoordelingsvermogen? Of de wereld waarin je je ook laat gezeggen door een ander en je het toelaat dat een ander je op weg helpt?
Raar, om deze twee zo tegenover elkaar te zien. Dat meisje uit de jonge generatie: zo zijn er velen, zo lijkt de maatschappij steeds meer geconstrueerd. Ieder voor zich, al doende leer je, maak je eigen fouten. Maar het heeft ook iets kaals en treurigs. De weerloosheid van de buschauffeur, die raakte me.
