Robert Altman (1925-2006) is zo'n regisseur die films maakt waar ik eigenlijk niet veel van begrijp. Zo had je The Player (1993), waar iedereen indertijd naar toe ging. Dus ik ook, maar ik vond er niet veel aan. De film speelt zich af in de acteurswereld en stikt van de beroemdheden, waarvan het een sport was, ze allemaal te herkennen. Dat is ook niks voor mij, dus alleen de beginscène, een on onderbroken shot van 8 minuten of zo met één camera, in een grote zaal vol gezichten is me bij gebleven.Toen zag ik Gosford Park (2001), op de tv, dat zich afspeelt in een door en door engels landhuis met een upstairs en downstairs milieu en van die sfeer, daar hou ik wel van. Er zit ook nog een moord in, opnieuw begreep ik niet helemaal hoe het zat, dus dit wilde ik nog wel een keertje zien: alleen al om het sfeertje om je in onder te dompelen, en ik heb het weer opnieuw gezien. Er zit ook nog een homeseksueel thema in, als ik het me goed herinner. Nu heb ik het op dvd en kan het nu zo vaak bekijken als ik wil en nu pas weet ik dat Robert Altman de regisseur is.
De ander dvd die in het hoesje erbij zat is Prairie Home Compagnon (2006), de laatste film die hij maakte, helemaal in de countrymuziek sfeer en Meryl Streep, mijn favorietje, zingt er de sterren van de hemel. Het speelt zich af op de laatste avond voor de sluiting van de country& westernclub Prairie Home. Opnieuw speelt hij met verschillende werkelijkheden door elkaar, er verschijnt bijvoorbeeld een engel Ashpadel geheten. Ik was wat suffig toen ik keek, dus ook deze film is voor herhaling vatbaar.
Meryl Streep is in ieder geval onweerstaanbaar en zeer aanstekelijk. En ze kan zingen, dat viel me voor het eerst op in Postcards from the Edge. Haar glansrol in Mama Mia, heeft ze vast aan deze twee films te danken.
Het gekke is nu, dat ik Robert- Altmann- kronkelachtig, het helemaal niet wilde hebben over Robert Altmann of Meryl Streep, maar over Derek de Lint! Hoe die in de TV serie Bloedverwanten zo ontzettend goed een oudere man speelt, die zijn pik achter na loopt. Zo'n warme charmante, een ieder voor zich innemende man met grijze lokken, die zijn eerste vrouw verliet voor een jongere blonde en die tweede vrouw nu aan het verlaten is voor een hip meisje van de fotoclub van vroeger, die hem adoreerde en waarmee hij plannen maakt om naar Australie te reizen.
Van de ouder wordende Derek de Lint die mij als jongeman voor het eerst opviel in een bijrol in de film The unbearable lightness of being, dacht ik aan de jonge Meryl Streep in Sophies Choice en hoe ánders, die twee acteurs zich nu, al ouder wordend, manifesteren. Meryl Streep wordt steeds ongecompliceerder en Derek de Lint steeds zwaarder. En zo dacht ik aan het acteursbestaan en aan de film The Player.
Enfin. Ik snap niks van de wegen die de woorden in dit blog maakten. Maar ik snap door het schrijven ervan ineens wel iets meer van Robert Altman. Wat weet ik niet. Dat is weer teveel gevraagd.
