Nou heb ik dagenlang gelopen in zo'n dunne losse broek van indiakatoen met paarse streepjes en dan heb je al helemaal de zomer in de kop, en dan kijk je vanochtend naar buiten en hangen de grijze wolken te dreigen en waait het. Dus weer een steviger broek aan, regenjasje aan en toch maar de paraplu mee want dat voorspelt het weerbericht in de krant.Om de lente toch nog even vast te houden bladerde ik voor vertrek in de lente haikubundel van R.H.Blyth en mijn aandacht bleef hangen bij de volgende van Basho:
O'er wearied,
And seeking a lodging for the night,
These wisteria flowers!
De blauwe regen heeft zó uitbundig gebloeid, deze lente! Prachtig, die violette trossen over muren en schuttingen. De haiku legt dat moment vast, waar je juist wanneer je in een dipje zit, soms plotseling daaruit getrokken wordt en des te intenser iets 'kleins' zoals wat bloemen, kunt beleven. De wonderlijke werkingen van de geest.
Dus bij de bushalte gekomen, genoot ik werkelijk van de hindoestaanse vrouw die in stapte en die geheel in het lang en turkoois was, tot en met de buggie en de boodschappentas daaronder. Wat kleur toch kan doen in het leven! Tijdens de busrit las ik in de krant dat er op dit moment 10.000 zigeuners uit heel Europa bijeen komen in Saintes-Maria-de-la-Mer aan de Middellandse zee, voor het feest van de heilige Sara.
Er is maar één weg die daar naar toe leidt, dwars door het natuurgebied de Camargue met de wilde paarden en de flamingo's. Het ritueel dat er voltrokken wordt, heb ik al weleens gezien op filmische beelden: het beeld van de heilige wordt uit de kerk naar zee gedragen en daar met veel emotie en muziek te water gelaten op 24 mei. Daar zou ik weleens een keer bij willen zijn, dacht ik toen ik dat voor het eerst zag. Sara is volgens de legende de dienares die aanwezig was bij de drie Maria's die het lege graf van Jezus voor het eerst zagen.
Die Sara, heet voluit Sara-la-Kali, Sara de Zwarte en ze lijkt op de godin Kali met zwart gezicht uit het hindoeïsme. Die wordt ook naar de rivier gedragen en daar gewassen. Dat ritueel heb ik wel al ooit gezien in Sri Lanka. Het is waarschijnlijk dat de Roma, al zwervende dit ooit zo zijn tegen gekomen en het vervolgens gemengd hebben met een christelijke heilige.
Boeiend hoor, die vermengingen en het kleurrijke dat dit oplevert! Mijn oog viel op het artikel door de foto: het profiel van een vrouw met grijze lange haren met een kleurige sjaal daar door heen gevlochten en een paars haarkammetje dat het geheel bijeen houdt. Daaronder gebloemde, voile-achtige kleding; een sjaal of een blouse.
En zo heb ik, al met al, zoals in de haiku van Basho wel een onderkomen gevonden voor deze dag. Geen koesterend zonnetje, maar wel de koestering van kleur en het stil staan bij mensen die het leven vieren: het is nu drie dagen kermis in Saintes-Maria-de-la Mer en naast de pelgrimage komt men ook van heinde en ver om elkaar te ontmoeten en handel te drijven.
Die vrolijke mengeling van verschillende verlangens, die maakt het voor mij echt en sprankelend. In de woorden van de 29-jarige Amaya die uit Sevilla met haar designbril op, is aan komen reizen: 'Ik kom in de eerste plaats om te bidden. Maar als er zich een leuke vrijgezelle man aandient, dan is dat natuurlijk mooi mee genomen.'
