Het weer is wel erg op-en-af. Gisteren smeerden mijn groepje oude studievrienden elkaar nog in met zonnebrandolie, in de achtertuin ener, maakten we snel nog een uitstapje naar het Afrika Museum en bespraken we elkaars leven in de beelden-huttentuin en op het Afrikaanse Pleintje, zittend op boomstammen.
Vandaag plande H. haar verjaardag in de ex-kloostertuin van de Refter in Ubbergen, in de oude boomgaard, met een kampvuurtje, waar ooit Zusters Ursulinnen woonden, maar al heel lang een woonwerk-project is, mede vormgegeven door een Capucijn. Maar die verjaardag moet nu naar het binnencafé. Zal ook wel leuk zijn. H. de kwikzilverige, gaat er optreden met haar nieuwe dameszanggroepje, een verjaarcadeautje aan haar zelve.
Als cadeautje wilde ze graag dat je een gerecht meenam. Dus stond ik vanochtend in de keuken en als ik er voor in de stemming ben, en dat gebeurt vanzelf als het buiten pijpenstelen regent, dan heb ik er altijd plezier in. Noten-kaas-gehaktballetjes gemaakt met peterselie erin, te dopen in een bananen- knoflooksausje. Daarbij een bieten-appel-salade met honing-mosterd-mayonaise-dillesaus. Best wel weer lekker, al zeg ik het zelf.
Gisteren bijna op blote voeten en nu zag ik de paars-roze laarzen staan die A. af heeft afgedankt en bij mij nu voor het eerst een, wie weet, tweede leven krijgen. Gek om onverwachts in nieuw schoeisel te staan; ik voel me met het nieuwe geluid van de blokhakken eronder en mijn broek erin gestoken, een soort amazone zonder paard.
Potluck; zo heet het concept dat ik ooit vanuit Nieuw Zeeland heb geïntroduceerd in verscheidene groepen: een ieder maakt iet te eten en het is altijd zeker dat er een feestelijk buffet ontstaat op een lange tafel. Veel en veel te veel: het is een soort wonderbaarlijke brood & vissenvermenigvuldiging. Eens kijken waar mijn buikje zich straks mee vullen zal.
Potluck vind ik trouwens een prima concept of recept van Hoe in het leven te zijn: gewoon maar zelf met zorg en aandacht iets bijdragen en er dan op vertrouwen dat het vertienvoudigd naar je toe terug zal komen.
Vandaag plande H. haar verjaardag in de ex-kloostertuin van de Refter in Ubbergen, in de oude boomgaard, met een kampvuurtje, waar ooit Zusters Ursulinnen woonden, maar al heel lang een woonwerk-project is, mede vormgegeven door een Capucijn. Maar die verjaardag moet nu naar het binnencafé. Zal ook wel leuk zijn. H. de kwikzilverige, gaat er optreden met haar nieuwe dameszanggroepje, een verjaarcadeautje aan haar zelve.
Als cadeautje wilde ze graag dat je een gerecht meenam. Dus stond ik vanochtend in de keuken en als ik er voor in de stemming ben, en dat gebeurt vanzelf als het buiten pijpenstelen regent, dan heb ik er altijd plezier in. Noten-kaas-gehaktballetjes gemaakt met peterselie erin, te dopen in een bananen- knoflooksausje. Daarbij een bieten-appel-salade met honing-mosterd-mayonaise-dillesaus. Best wel weer lekker, al zeg ik het zelf.
Gisteren bijna op blote voeten en nu zag ik de paars-roze laarzen staan die A. af heeft afgedankt en bij mij nu voor het eerst een, wie weet, tweede leven krijgen. Gek om onverwachts in nieuw schoeisel te staan; ik voel me met het nieuwe geluid van de blokhakken eronder en mijn broek erin gestoken, een soort amazone zonder paard.
Potluck; zo heet het concept dat ik ooit vanuit Nieuw Zeeland heb geïntroduceerd in verscheidene groepen: een ieder maakt iet te eten en het is altijd zeker dat er een feestelijk buffet ontstaat op een lange tafel. Veel en veel te veel: het is een soort wonderbaarlijke brood & vissenvermenigvuldiging. Eens kijken waar mijn buikje zich straks mee vullen zal.
Potluck vind ik trouwens een prima concept of recept van Hoe in het leven te zijn: gewoon maar zelf met zorg en aandacht iets bijdragen en er dan op vertrouwen dat het vertienvoudigd naar je toe terug zal komen.