Heerlijk, zo'n dagje met helemaal 'niks'. In het zonnetje zitten in mijn tuin, lezen, wasjes draaien, zonnebloempitten in potjes gezaaid. Reuze-zonnebloemen moeten het worden en ik heb er ook gezaaid buiten mijn tuintje in openbare grond. Kijken of het wat wordt. De eerder geplante lelietjes van dalen en de dahlia's zijn geheel niet opgekomen, je weet het ook nooit in de vrije natuur.Ik sneed het overgebleven groen van de uitgebloeide dotterbloemen uit mijn vijvertje weg, vond er helaas een dood goudvisje drijven, tja, die vijf goudvisjes, die waren ook al geen succes. Tenzij de buurtpoezen er een lekker hapje aan hebben gehad. Maar toen! Een paar uurtjes later zat ik op een Afrikaans krukje bij het vijvertje, want daar is dan de zon, en tussen het kroos ontwaarde ik iets oranjes. En nog een, en nog een, en nog een.
Maar dat kon helemaal niet! Ik had vijf visjes gekocht en al twee lijkjes weggehaald, dus... Ik begon in het kroos te roeren en er wat van te verwijderen. Nog een verrassing: er sprong een bruin gevlekte kikker weg. Ik dacht alleen maar padden te hebben. Die kikker, die moet aangesprongen zijn, vanuit de wateren van het plantsoen. Maar vissen kunnen niet vliegen en niet springen.
Dan blijft er niks anders over, dan dat een van die goudvissen, een Oeroude vis, is, die het toch overleefd heeft. Wel zeven of misschien wel meer dan tien jaar oud. Jarenlang niet gezien en nu plotsklaps te samen met de nieuwelingen zich weer naar de oppervlakte begevend.
Mooi toch; net zoals herinneringen er soms plotsklaps weer zijn. Of gevoelens zomaar kunnen opspringen. Het past wel bij het aankomende christelijk feest van Pinksteren.
