Gisteren de laatste aflevering gekeken van KRO's Stinkend rijk en dakloos. Drie jonge mannen en een vrouw, allemaal miljonair, hebben een week lang in de straten van Amsterdam geleefd. Net toen het daar ijzig en winters koud was; de tijd dat ik zelf ook bijna 2 weken in Amsterdam was.Van tevoren meenden allen, dat het in Nederland niet nodig is om dakloos te zijn en dat het dus een eigen keuze was. Nu waren ze daar allemaal op terug gekomen. De vrouw, een ex-Miss Holland, had met wel 50 daklozen gesproken en van allen gehoord dat men ongewild in een neerwaartse spiraal was gekomen. Zomaar, onder de brug van het Vondelpark hadden een groep wildvreemde zwervers tegen haar gezegd (terwijl ze de tv camera echt niet konden zien) , dat het voor haar toch nog mogelijk moest zijn om eruit te komen, ze was nog zo jong.
Allen waren aan een buddy gekoppeld, een doorgewinterde dakloze. De ex-Miss Holland had de hare voorgoed in haar hart gesloten, zo zei ze. Die was al twee dagen komen logeren in haar huis en ze had die verwend met mooie kleren, een schoonheidbehandeling en dergelijke. Een andere was naar zijn buddy gegaan met een geheel nieuwe garderobe. Dikke degelijke truien, een spijkerbroek, goede wandelschoenen met dikke zolen. De buddy werd helemaal emotioneel. Er bestaan toch nog goede mensen, zei hij met verstikte stem. Hij had zijn buddy ook een mobieltje gegeven, zodat ze nu altijd in contact met elkaar konden blijven. Als spinn-off had ook de dochter van deze zwerver zich weer gemeld.
Wat zal hier over een jaar of zo, allemaal van over zijn? Vooral Sonja, de buddy van ex-Miss Holland, leek me een zelfbewuste vrouw, vol humor, op een eigen wijze verzoend met haar leven. Ze zei: 'Meid wat geniet ik hier van! Ik kan wel zeggen, dat had je niet hoeven doen, maar dat zeg ik niet, daar heb je niks mee, want je hebt het toch gedaan.' Er was een klik tussen hen vanaf het eerste moment. Gearmd liepen ze door de straten, lachend lagen ze met zijn tweeën onder een dekbedje.
Maar ja... Echt contact, een langdurige relatie: dat vraagt om echte gelijkwaardigheid. Die was er in dat magische moment van die week en een tijdje daarna. Maar de ene is stinkend rijk en de ander heeft niks. Het zou mij niks verbazen, dat juist Sonja zal afhaken. Omdat er in je leven iets oneigenlijk gebeurd, als daar op de achtergrond ineens een achterwacht is waarbij je in hoge nood kan aankloppen en die je altijd zal willen voorzien van een warm bed, eten, een douche. Ergens verlies je dan je zelfstandigheid en vrijheid: de kern van het leven zelf.
Binding en verbondenheid; daarin zit altijd een soort van magie. Je kunt die niet maken of bewust willen. Er zit iets in van een toevallige loop van omstandigheden, waardoor een ander, iets je toe-valt... voor zolang dat kan duren... Het vraagt, vreemd genoeg, van jezelf dus een houding waarin je kunt los-laten. En als je elkaar dan toch nog kunt blijven volgen; dan is dat iets wat elke keer weer gelukkig maakt en je kan vervullen met dankbaarheid en mildheid jegens het leven zelve.
