Per mail. Na eerst per mail aangekondigd te hebben tot na Pasen in retraite te willen gaan, dus in die periode haar huis niet open te willen stellen. Oké, dacht ik. Uit die retraite kwam vlak voor Pasen het resultaat: ze zegde het op. Ik heb hier dus iets fundamenteels gemist, want ik dacht dat er met haar, ook buiten de meditatie, een groeiende vriendschap gaande was. Gaandeweg heb ik het maar mijn autistische inslag genoemd.
De laatste keer dat ik haar zag, om te gaan mediteren, zei ze vlak van te voren iets dat aanvoelde als passieve agressie. En dat terwijl ze twee dagen ervoor nog bij me op bezoek was geweest om een dvd op te halen, die ze graag wilde zien. Ik klapte dicht en ben naar huis gegaan. Na alles enige maanden later per mail opgezegd te hebben en natuurlijk heb ik nog met een mail geprobeerd het tij te keren, wist ik dat ik in mijn haast mijn schriftje met teksten nog bij haar had achtergelaten. Dat schriftje vond ik in mijn brievenbus toen ik terugkeerde uit Oerol, waarvan zij wel weet dat ik daar jaarlijks heen ga...
Enfin. Hoe het mogelijk is om wekelijks rond hooggestemde woorden bij elkaar te komen en dat dit dan zo eindigt... Zoals zoveel in de kerk en kloosters gebeurt: de buitenkant vol ‘heiligheid’ zegt niks over wat er zich achter de schermen afspeelt. Ik vond mijn tekstje in de seizoenaflevering van deze herfst met inspirerende teksten die M. voor de kerk samenstelt, deze keer met het motto: De weg terug vinden. ‘Dat zou mooi zijn’, denk ik daar dan bij. Dit is het tekstje:
Fluister mijn naam
In de stilte
rimpelen de woorden
als een zachte bries over het water
ze tasten, verwijlen, verdwijnen
het water wordt glad
als een spiegel
ik zie mezelf aan
fluister mijn naam
liefde en licht mij gegeven
geroepen om te bestaan.
