Dit keer was het een rondwandeling, maar twee treinhaltes van mij vandaan vanaf station Ravenstein. Wat een verrassing! Door weiden waar ezeltjes en koeien stonden, langs de uiterwaarden van de Maas en dat alles in warm nazomerweer met laag herfstlicht en een koel windje. Op een stukje op de dijk raapten fietsers zakken vol met walnoten en ook ik heb mijn diepe broekzakken vol gemaakt.
Het aardige van zo’n grote groep vrouwen met allerlei achtergronden en soms een gedeeld vergelijkbaar verleden is, dat het ook herinneringsgebieden van je zelf weer tot leven wekt. Zo hoorde ik mijzelf vertellen hoe je wrijfletters met een lineaal stuk voor stuk, millimeterwerk, voor de koppen van artikelen aanbracht en dat je dan met een groep ging stencillen, alle pagina’s in een lange gang op een rij lagen, het moest drogen en je het tenslotte ging rapen en ging nieten. Hoe voldaan je na zo’n dag was en dan allemaal aan het bier ging. Dit naar aanleiding van het verhaal van een vrouw die affiches had geplakt over De Verschrikkelijke Sneeuwvrouw, tegen sexueel misbruik van vrouwen, de actie werd in Amsterdam verboden, alles was geconfiskeerd en toen dook maanden later de verschrikkelijke sneeuwvrouw ineens in Hoorn op!
Dat was toen actievoeren, nu post je wat op Facebook of Instagram en het is al museumverleden; een jonge vrouw liet me een lila-paars affiche met alleen zwarte letters op een afbeelding op haar IPhone zien uit een tentoonstelling van nu, ik geloof 1001 vrouwen in de 20ste eeuw in het Amsterdammuseum die op 4 oktober door de koning is geopend en tot 10 Maart 2019 duurt, en ik weet dan precies dat de vette letters wrijfletters zijn en dat het plaatje erachter eerst gebrand is. ‘Ik kan het me toch moeilijk voorstellen’, verzuchtte zij, die 38 jaar is en ik voelde me welhaast een museumstuk...Toen liet ze me foto’s op Pinterest zien: kleurrijke tassen en schoenen: bleek ze schoenmaakster te zijn van beroep, ze had ze zelf gemaakt, en gelukkig kon ik mij dat maakproces op mijn beurt nauwelijks goed voorstellen.
Met een andere vrouw ging het tijdens het wandelen ineens over Ingrid Jonker en zij bleek ook fan te zijn en tipte me Chris Chameleon die gedichten van haar op muziek heeft gezet. Dat het Zuid Afrikaans zo’n mooie taal is en zij noemde de liederen van Amanda Strydom. En zo eindigde ik de dag werkelijk ontroerd met liederen als Silver Somer, My Kamer, maar bovenal Skielik is Jy Vry en Pelgrimsgebed.
