Er is geen collega-beheerder te bekennen. Welk klusje zal ik mij zo meteen toedichten? Ik denk dat ik maar iets ga schilderen. Ik zou niet weten wat anders. Al het blad en eikeltjes, enzovoort, het mag nu allemaal blijven liggen . En dan ergens in januari al dat natte blad weer opscheppen en weg kruien, zo begon ik vorig jaar. De mannen om mij heen zijn zwijgzaam en kauwen op hun boterhammen.
En toen werd het toch nog een verrassend gesprekje. Een collega van hen reist nu de hele wereld rond. Hij heeft een tweede huis in Finland, waar zijn vrouw woont met haar kinderen. De ene keer zie je hem op Facebook gehuld in een berenvel in Alaska en dan weer in een uithoek van Argentinië. Of op een Chinese bruiloft, een teken dat hij dus echt wel goed met mensen kan opschieten, anders wordt je niet uitgenodigd. Zijn laatste klusje was bij een rijke oliemagnaat. Deze had een jacht waaraan een uitschuifbaar paneel, waarmee hij met zijn jetski’s zo het water op kon. Maar hij vond dat te lang duurde, dat moest sneller kunnen. En toen werd hij ingevlogen.
Hoe dat zo is gekomen? Nou, hij was altijd al handig met hydraulische dingen, reparaties aan hijskranen en zo. Toen heeft hij een opleiding gedaan om leraar te worden en de directeur van die technische school ging naar het bedrijfsleven en heeft hem meegenomen. Dat soort technische bedrijven hebben contacten over de hele wereld. Er zijn dus bijna geen mensen, die als er iets kapot gaat, het direct kunnen repareren. Met een koffertje met gereedschap en zijn laptop reist hij nu over de wereld.
Hij was altijd al een Einzelgänger, zeggen ze. Je moet het ook maar kunnen, zo’n leven als een vrijgezel, ik zou na twee dagen gek worden, zegt eentje. En die vrouw is ook zo, want wie wil er nou in de bossen van Finland het grootste deel van het jaar helemaal alleen leven?
Ik vind het wel een leuk verhaal en heb ondertussen de rode verf klaargemaakt en ga nu nu maar eens aan de slag.
