Ik was in de speeltuin en het miezerde. De laatste keren eikeltjes opruimen en nu komt het erop aan, om ze allemaal zoveel mogelijk op te ruimen. Dus ik raapte ze uiteindelijk stuk voor stuk. En ik dacht opnieuw: Dit is geluk. Om in een maatschappij te leven waar een stad het belangrijk vindt om zo’n grote speeltuin in het bos te onderhouden. Al zo lang, ook al in mijn kindertijd. Straks, na de herfstvakantie, als er geen kinderen meer komen, dan komen er machines en werklui om alles weer te optimaliseren, terrasjes bouwen om geulen in het zand te voorkomen, het water op te vangen.
Ja, natuurlijk denk ik dan aan Sulawesi. Dat daar geen schepmachines en materieel komen in dat rampgebied en dat dit alles ruim voor handen is voor... een speeltuin. Als ik mensen die er getroffen zijn, hoor op het Journaal, dan kan ik het bijna verstaan. Het is zo raar: het klinkt altijd vriendelijker dan de vertaling. Dat komt misschien omdat mijn verstaan ervan, kindertaal is gebleven. Het had ook mijn volwassenentaal kunnen worden. Dan was er geen Bossche Bol geweest op zomaar een dag, of een grote speeltuin in het bos om in te werken.
Dan had ik geen reizen geboekt, zoals ik gisteren heb gedaan. Kamperen op Tenerife in november en dan in december ook nog eens een rondreis door Noord-India: de Taj Mahal, de erotische tempels van Khajuraho, een dag in Varanasi. Zien, omdat het op je bucket-list staat. Ook al zo’n ongelofelijk woord, dat zomaar bestaat in mijn werkelijkheid. En dat ik er ook nog bij kan denken: dit alles zien in sneltreinvaart en dan misschien ooit nog eens terug komen en ergens langer verblijven.
Ik ben een ongelofelijke geluksvogel.
