Schuilen in de regen

Gisteren volgde ik het pad achter de dorpstempel waar de dessa begint. Ik kwam in één groene vallei met terrassen, waar mensen werkten in de rijstvelden. Een onverharde weg liep erlangs, waar de boeren met brommers naar hun deel van het land gaan en alles over vervoeren. Stilte...alleen de geluiden van stromend water, tintelend, soms zacht klaterend, soms ruisend... een boer plant rijst, een vrouw komt vanuit de achterste coulissen van palmbomen met grote takken en snijdt het met een sikkelzeis tot groene stengels, een boer met een motorische ploeg omringd door witte kraanvogels bewerkt het land, drie jongens hengelen in het riviertje dat naar beneden stroomt.Het gaat regenen en ik schuil hurkend onder een groot bananenblad. Het voelt ‘oer’, opgenomen in vibrerend groen.

Weer boven gekomen gaat het nog harder regenen en ik schuil in de overdekte binnenplaats naast de tempel. De tropische bui met onweer en donder kalmeerde om vervolgens weer aan te zwellen en éėn voor één verschenen alle boeren die ik tevoren op het land zag werken, op hun brommer met regencapes aan of met hun hoofd verscholen in hun T-shirt.Eentje was te voet, met een bananenblad als paraplu, hij ging ook schuilen in mijn buurt en werd even later door een vrouw op een scooter opgehaald. 

Regen intensiveert mijn zintuigen, ik vind het altijd wel bijzonder om te schuilen en om je heen te blijven kijken. Kleine zwaluwen die een muur zochten, een haan die plotseling hard gaat kraaien, de straat die gaat klotsen op onregelmatige stukken...Herinneringen kwamen boven: aan schuilen in een boeddhistische tempel in Thailand, mediterend in de grote zaal op rode tapijten, in de binnenplaats van de tempel van Lau Tse in Peking, met vriend E. onder een brugje in het Achterhoeks platteland, een hele dag lezen in mijn tent op Terschelling....Het begon al donker te worden en de regen minderde, dus ik besloot de Dorpsstraat weer op te gaan.

Daar passeerden het Amerikaanse stel, die net hadden gegeten in Warung Umah Bali, die bij recensies op TripAdvisor tot het beste eethuis van Bali is gebombardeerd. Daar had ik ze twee dagen geleden ontmoet. Zij eten er elke dag gedurende hun twee weken verblijf op Bali en ze vinden  alles lekker, terwijl in Ubud alles smakeloos is. Ik mocht één van hun grote paraplu’s lenen, ik zou het wel terugkomen brengen. 

Vanochtend wilde ik dat gaan doen en toen bleek de paraplu niet meer bij mijn voordeur te staan. Die bleek al opgehaald door de eigenaar van het guesthouse waar  het Amerikaanse stel verblijft: dat is familie van Koko. Ook de eigenares van Warung Umah Bali is de nicht van de moeder van Koko, dus ook familie. Ik was al aangekondigd, de eerste keer dat ik kwam zei ze: Jij logeert bij Koko! Ik geloof dat dit gehele dorp Keliki Kawan voornamelijk bestaat uit boeren en heel kleine winkeltjes bestierend en twee grote kastenfamilies, die van Gusti, de handelaren en die van de kunstenaars, waarover meer in het blogje hierna.