Gisteren begon De Vooravond met de mededeling dat beide presentatoren die middag naar de film Cuties op Netflix hebben gekeken. Daar is veel ophef over, het zou kinderporno/pedo bevatten, er zijn acties dat de film moet worden verwijderd en in de ban moet worden gedaan. Ze laten een stukje zien: vier meisjes dansen op hip-hop muziek en hun dans zit vol seksuele connotaties. Ook de poster waarmee Netflix reclame maakt heeft het. Toch vinden beide de film wel meevallen en wel de moeite van het bekijken waard. Einde van dit item, waarmee ze elke dag beginnen met het motto ’wat heeft jou vandaag bezig gehouden?’ (géén Prinsjesdag, dus) en het progamma kan van start.
Beide vinden ook, dat die dans misschien wel wat minder seksueel geladen had kunnen zijn en dat ook de meisjes, de actrices van de film, nu ook, zo jong als ze zijn, elf in de film, dit ook hebben moeten instuderen, wellicht zelf ook niet wetend wat de implicaties zijn van wat ze dansen. Dus de vrouwelijke regisseur had deze controverse die nu ontstaan is, misschien kunnen vermijden.
Genoeg reden dus, om zelf naar de film te gaan kijken. De film is geschreven en geregisseerd door de Frans-Senegalese Maïmouna Doucouré, is haar regiedebuut en won op het Sundance Festival in januari al een prijs. Het gaat over een elfjarig meisje dat opgroeit in een traditionele moslim- familie in een grote stad. Haar vader is weg en kondigt aan met een tweede bruid terug te komen. Zij ziet het verdriet van haar moeder hierover en een oudere Auntie die haar moeder dwingt zich te voegen in de gebruiken. Zij luistert dit gesprekje af, onder een bed, waar zij zich snel verstopt heeft omdat ze danspasjes aan het oefenen was. Ze hoort haar moeder huilen en moet zelf ook huilen.
Zij leert het hip-hop dansen kennen door een buurmeisje die boven haar woont en die zij bij de wasmachines voor het eerst ziet dansen.Ze komt zelf net uit een bijeenkomst met vrouwen, waar zij een hoofddoek om moet en hoort wat zij moet doen om een goede moslim-vrouw te zijn. De vrijheid en de levenslust spatten van het dansen af en zij zoekt toenadering en leert zo drie andere meisjes kennen die aan het oefenen zijn voor een danswedstrijd met eigen gemaakte choreografie.
En zo laveert dit meisje tussen de traditionele waarden in haar familie, waarvan zij alleen maar ziet dat die verdriet brengen en de zelfexpressie in de dans.Ik dacht aan de laatste Biënnale van Venetië waarin o.a. Brazilië en Zwitserland lieten zien hoezeer dans bijdraagt aan het zelfbesef en het ook woede en vernedering kanaliseert en overstijgt. Deze film met een coming of age thema laat dit ook zien.Maar helaas, helaas, het meisje is ambitieus, wil per se mee dansen en heeft als enige referentiepunt het internet en daar komt zij al die seksueel beladen danshoudingen en bewegingen tegen. Zij verzint zelf een dans om mee te kunnen doen in het dansgroepje, zonder te weten hoe seksueel beladen sommige gebaren zijn. De film heeft een goede balans in scènes waar je de onschuld van de meisjes ziet, opgroeiend in moeilijke omstandigheden en de dans die zij inoefenen en het geëxperimenteer met andersoortige kleding dan dat zij van huis uit moeten dragen.
Kortom: de uiteindelijke seksueel getinte dans, die in de film drie minuten duurt en die de opvoering is op de danswedstrijd,waarvan je als kijker niet eens de uitslag weet, is noodzakelijk in deze film en tegelijk bijzaak. Uiteindelijk zie je haar vrij springen in een lange broek en gympies, zij hoeft van haar moeder niet meer naar de bruiloft in de traditionele jurk die voor haar was uitgezocht. Haar lachend bevrijde gezicht in close-up, zonder enige seksualisatie: zo eindigt deze film.
Het gegeven dat deze drie minuten zo geëxplodeerd zijn en een eigen leven zijn gaan leiden geeft precies aan wat deze film ook aan de kaak stelt: hoe internet de waarheid kan manipuleren, hoe gevaarlijk dat kan zijn omdat het ondertussen de belangrijkste toegang naar kennis is... Jammer dat de presentatoren van de Vooravond wel anderhalf uur besteden aan het kijken ervan, maar dat hun analyse blijft hangen in: ‘Het valt wel mee en toch wel het bekijken waard.’
