Voor het eerst sinds voor mijn reis naar Bali, dat was dus midden februari, kijk ik op een groot tv-scherm naar een dvd. Gewoon midden op de middag: tegen mijn gewoonte in, ik wil dit voor de avond reserveren. Maar het grijze weer gaf mij het fiat en ook omdat ik een onbestemde ochtend had. Letterlijk: ik wachtte op een telefoontje van de huisarts en afhankelijk daarvan zou ik weer weten hoe ik de dag van morgen kan inplannen, want stél dat ik toch nog op spreekuur moest komen.
Door Corona gaat alles aanvankelijk telefonisch via een doktersassistente en een live-afspraak wordt alleen maar gemaakt als het écht nodig is, ze willen geen wachtkamer met mensen. Het lijkt erop dat het bij de dokter zo streng is, als dat het nodig is met Corona: echt contact zoveel mogelijk vermijden. Ik heb een cirkelachtige uitslag bij mijn oor en dat zou dan een tekenbeet kunnen zijn: Lyme!, help o nee, het zal toch niet...
Dus ik moest een foto mailen en zou in de loop van de ochtend gebeld worden door de dokter. Maar die belde niet en ondertussen zocht ik toch nog wat spullen bij elkaar die ik morgen, als dat erin zou zitten, naar het boshuisje zou meenemen. Gisteren was de echte ‘verhuizing’ in de vorm van een doos vol afgedankte pannen en een platte witte ronde vaas, vijf grote boodschappentassen vol spul van mij, twee schapenvachten, een blauwe emmer, een opklapbaar tafeltje waar vroeger de permanente kerststal op gelegen was, een klapstoeltje en daar in het boshuisje werd de eventuele tekenbeet gespot.
Dokter dacht dat de kans érg klein is dat het Lyme is. Want om uitslag in de vorm van een kring te krijgen, moet de teek doorgaans 24 uur op de huid zitten en dat had ik gemerkt, vlakbij mijn oor. Weer wat erbij geleerd. Dus het is waarschijnlijk ‘ringworm‘ en dan kan het smeren van een zalfje genoeg zijn. Meteen het zalfje gehaald, gewoon bij het Kruidvat vlakbij, ‘dat is het goedkoopst, ik ga daar geen duur recept voor uitschrijven’ zei ze, ik bedankte haar voor het prettige gesprek, al belde ze pas in de middag, waar ze uitgebreid alle redenen van gaf, en zij bedankte mij weer dat ik dat gezegd had.
Hé, hé, nou had ik wel zin in een kleurige film, languit op bed, Het bleek dat Samsara er nog in zat, die begint met drie kleine Balinese meisjes die de Legongdans dansen en ik herinner me dat ik toen dacht: Ah!, dat zie ik binnenkort misschien in het echt, laat ik deze film nu maar niet gaan zien. Ik heb er geen Legong gezien, maar op het Instagram-account van Gusti Koko heb ik zijn kleine dochtertje al wel zien oefenen ervoor, met rollende ogen en al heel wat beheersing in haar kleine vingertjes.Vorige week was er weer hetzelfde feest als dat ik er heb meegemaakt, de voorouders komen weer op bezoek, en nu zie ik zijn dochtertje voor het eerst haar oma zegenen door het besprenkelen van water, aangemoedigd door de familie. De vorige keer was ik erbij, in hun familietempel. Gusti Koko schreef er iets bij in de trant van: alles kan stoppen, maar bidden gaat altijd door! En Eiko, zijn dochtertje krijgt alles met de paplepel mee.
Samsara is een prachtige film zonder woorden, waar gefilmd is in 25 landen, gedurende vijf jaar. O! Die gevarieerdheid en rijkdom van onze planeet! Met beelden die nu niet meer kunnen: een theater dat zich vult met mensen en die weer gaan, drukte op straten, de mierenhoop van mensen. En toen stopte de film, tegen het einde. O, ja, dat was ook zo: de dvd-speler functioneert niet meer optimaal. De menselijke werkelijkheid verandert continue, alles is in beweging: Samsara, de eeuwige cyclus van geboren worden, sterven en wedergeboorte volgens het boeddhisme en hindoeïsme. Maar dat geldt niet voor een ding, een levenloos voorwerp. Die doet exact hetzelfde als voor de Coronatijd.
Ik zag Gusti Koko in de loop van de Coronatijd tal van berichten plaatsen: alleen rijdend in zijn auto in de nacht door een leeg Ubud, de muziek keihard aan. Oude foto’s van hem als gids bij bezienswaardigheden van Bali met: I miss my job! Met zijn vader, die ik ook ken, aan het bouwen en zand scheppen. Met vrienden op bezoek, etend in het voorouder-gasten-gedeelte van de familie-tempel, lachend met zijn vrouw, de kleine Eiko op het fietsje...ik heb het allemaal gezien vanaf mijn balkonnetje. Maar die ene activiteit, die houdt het leven zacht en haalt kramp weg: samen bidden, gezellig ook: zo is dat op Bali.
