Ze leeft met een man en heeft kinderen, haar dochter bleek lesbisch, dat was een cadeautje!, zei ze en járen alleen maar druk geweest met werken en kinderen groot brengen... en toen liep ze vorige week op het regenboogfestival, heette het geloof ik, en ze zag daar een standje van Poink!, een organisatie die al meer dan elf jaar bestaat, had ik net van een van degenen die vanaf het begin af aan actief is, gehoord. En zij dacht: Ha!, dat is toch wel weer leuk, want nu was ze voornamelijk omringd met een hetero-omgeving.
Waarom, eigenlijk? had ze zich afgevraagd... Ik zei dat ik het zelf wel prettig vond, dat je met vreemden een onverwachte, toch dezelfde geschiedenis kunt delen en prompt werd dat tussen haar en mij ook waar: La Strada, hoorde ik mij ineens hardop zeggen en ze zei meteen, ja, La Strada! daar was het altijd heel gezellig en je kon er goed eten, in Amsterdam, waar toch zeker driekwart van het publiek vanzelfsprekend niet-hetero was. En daarna dansen in de vrouwendisco, nabij de Sonestakoepel. ‘Dan hebben we elkaar vast ooit daar wel eens gezien’, zei ze. Ja, die kans is wel aanwezig. En dan gaat het dus over de tachtiger jaren van de vorige eeuw...
Ik zelf blijf dat leuk vinden aan het wandelen met deze groep vrouwen. Zomaar, ga je als vanzelf in een conversatie terug naar dat verleden, of je deelt een gezamenlijk soort besef. Een andere vrouw vertelde dat zij dus al 27 jaar een relatie had met E., een half jaar na het ontstaan van de wandelgroep en elkaar daar dus leren kennen, wat nu gevierd werd met het uitdelen van roze koeken met kleine gekleurde stippeltjes erop, door haar uitgezocht. Zij woonden daarvan nu vier jaar samen; en dat is weer het begin geweest van mijn deelname aan die groep, ik herinner mij dat zij nét hun nieuwe huis hadden betrokken. ‘Nou, die jaren ervoor hebben we wél nodig gehad! Nu was het een stabiele relatie waarin alles mogelijk was, maar hoe vaak ze gedacht hebben om toch maar uit elkaar te gaan, ze kon de keren niet eens tellen!’ En wat haar werkelijk geholpen had, was dat zij helemaal in het begin een soort workshop had gevolgd, waar in koeienletters op een spandoek geschreven stond: ‘Word niet symbiotisch! Je weet wel, het gevaar van vrouwenrelaties’, zei ze en ik kon het alleen maar hartgrondig beamen...
Zo’n gesprekje heb je dan even, onaf, het komt voorbij, zoals het landschap waar je doorheen wandelt. Ditmaal in mijn omgeving en dan loop je toch op stukken waar je nooit eerder bent geweest, langs de Spiegelwaal en een bosje van een landgoed nabij Oosterhout. Het was dus voor het eerst, sinds de corona-tijd. En voor mij voorlopig ook wellicht weer even voor het laatst: de herfst en winterwandelingen spelen zich meestal in de Achterhoek af, maar ik vermijd het openbaar vervoer.
