‘Deze voorstelling heeft eeuwigheidswaarde’, zo eindigt Renate Bos in Trouw van gisteren haar recensie over Wende’s Kaleidoscoop, de voorstelling waarmee de virtuele Uitmarkt in Amsterdam opende. Theater Carré was tot een groot podium gemaakt waar naadloos het ene optreden in het andere overging, gebruikmakend van de totale ruimte, met mooie close-ups van spelende handen op muziekinstrumenten, gezichtsexpressies. Ik had al besloten om het nog eens te bekijken omdat ik er op de uitzendavond zaterdag pas na het Journaal inviel. Ook ik vond het alleen maar prachtig, vol schoonheid en ontroering.
Dus gisteren keek ik opnieuw. Zo mooi en je ziet ook wat voor talent er in Nederland aanwezig is en hoe noodzakelijk het is om de Schone Kunsten ook door deze corona-tijd te slepen. Hier zie je al dat verdriet en onzekerheid, de vervreemding van elkaar niet fysiek nabij mogen zijn en de kracht, de worsteling en hoop om dat te boven te komen: als het nu niet letterlijk kan, dan wel in de intentie en de geest.
De dansers van het NDT maakten dat op bloedstollende wijze zichtbaar, juist wél in de taal van het lichaam. Typhoon zong met Wende: ‘Laat mij niet alleen‘, Connie Palmen droeg een stukje voor uit De Wetten; dat het ook onzin is dat je eerst van jezelf moet houden eer je van een ander kunt houden: want ook het daadwerkelijke verlangen is een liefdesstroom... zeg ik nu in mijn eigen woorden, want op een ander niveau is het wél waar: duurzaamheid in relaties vraagt allereerst dat je houdt van jezelf omdat je die ene pool bent van het lijntje naar die andere kant: al het koorddansen en trapezewerk kan alleen plaatsvinden als beide kanten recht op staan en goed vast zitten en niet halverwege inzakken.
Het was ook zo vers van de pers, heet van de naald: Pink Oculus zong Strange Fruit van Billie Holiday en Eric Corton Welterusten meneer de president van Boudewijn de Groot. En het ging ook, als het ware, verticaal de hemel in met de sopraan Cloran McFadden die Monteverdi zong, begeleid door mannen in witte hemden van Die Verdammte Spielerei. En Michelle Davids & The Gospel Sessions barstten los met My Praise. En alles begon met caleidoscopische inkijkjes in het dagelijkse gevoelsleven met rapper Froukje, Torre Florim, de zangers Eefje Visser en Naaz.
Ik zou willen dat er op YouTube meer losse fragmenten van deze voorstelling te zien zouden zijn, zodat je die makkelijker nog eens kunt bekijken, zoals wel van de Musical Sing-a- Long, ook een traditionele happening bij de opening van het uitgaansseizoen. Anders met een uitzinnige zingende massa, nu een heel beperkt publiek in een openluchttheater, dat ook nog eens niet mee mocht zingen...Gelukkig kun je er wel het openingslied van Wende zien Ask the Tree en het slotlied door Jenny Arean: 'Zing dan!'
