Gisteren was ik voor het eerst sinds januari weer in een museum. Met mondkapje en al, omdat dit in Duitsland verplicht is.Het was in Museum Katharinenhof in Kranenburg. Ik moést wel, vond ik, want zowel I. als J. die hier ‘op de boerderij’ wonen, participeerden en I. heeft Kreislauf 2 Wanderer - Wunderer ook mee georganiseerd. Nu speelt een groot deel zich buiten af, een rondwandeling over de oude wandelwegen langs de stadswal en de middeleeuwse huizen waar 14 kunstenaars hun objecten hadden geplaatst. Maar sommige andere kunstenaars waren alleen in het museum te zien en bovendien wilde ik wel een totaalbeeld ervaren.
Al eerder had ik gedacht: musea weer wel naar binnen, maar niet met het openbaar vervoer. Waarom? Het blijft goed om je eigen beweegredenen te peilen en te beoordelen. In het museum wist ik dat wel weer heel precies: het is een klein museum in een oud pand met één verdieping verdeeld in zaaltjes. Er mogen maximaal tien mensen naar binnen: er liep een groepje vrouwen en een ouder stel en daarmee kun je met gemak even in een ander zaaltje duiken. Terwijl in het openbaar vervoer je niet wég kunt in een bus of een trein. Ik blijf voorzichtig omdat van het aantal besmettingen van 75% niet bekend is, hoe deze is opgelopen. Dat andere kwart wordt uitgebreid geanalyseerd en wijst naar de nu bekende bronnen van studentenhuizen en het uitgaansleven, maar die 75% zeggen mij dat het virus heel besmettelijk zou kunnen zijn.
De tentoonstelling! Fijn om weer in een verwonder-stemming te raken, nieuwsgierig naar wat je tegen komt, je laten raken door beeldende expressie en bij jezelf het gemoed te zien fluctueren van: dit zegt mij totaal niks naar O! dat is bijzonder! Het hoogtepunt was voor mij het ‘tuinlab’ van J. Door een poort overwoekerd met klimop betreed je een gebiedje vol eigensoortig leven, bij de oude bakstenen stadsmuur en tegenover de openbare moestuin, de Garten, die hij daar zelf ook al gecreëerd heeft. Ik voelde mij even op de Dokumenta van zeven jaar geleden ofzo, waar je via ‘tuinhuisjes’ in het stadspark ook allerlei binnenwerelden in mee werd genomen.
Voor mij was dit een aparte sensatie omdat ik ‘het werk in uitvoering ‘ hier al heb zien staan toen ik hier de vorige keer was: een grote geheimzinnige kast vol spullen, potjes op een grote tafel, gevuld met van alles uit de natuur. Maar nu zag ik het af en op locatie: zoveel kleine stillevens om naar te kijken, die associaties geven naar sterfelijkheid, natuur en cultuur, de natuurlijke cyclus, wat gemaakt en bewaard kan worden en wat uit zichzelf weer vergaat; het je laten opnemen in een proces, in plaats van overal controle op trachten te hebben. Zijn naam in Johan Geerligs, op Exto.nl kun je zijn werk zien. Hij maakt al lang mooie dingen uit ‘waardeloos’ materiaal zoals lichtobjecten en hij heeft oog voor wat er in de aarde aanwezig is, als je maar goed kijkt. Dit deelt hij overigens met I. die bijvoorbeeld de architectuur van een mierennest getekend heeft, ook op Kreislauf te zien.
In deze Coronatijd een wijze les, en wellicht de enige wijze om in vrijheid te blijven leven: er is een binnenwereld die oneindig groot kan zijn, vol vormen en eigen wijzen van existentie, daar reken en meet je niet in code geel-oranje-of rood gebieden: je kijkt, geeft aandacht: wat je er vindt, is wat er al was en je komt tot het besef: het is, wat het is.
