Ik kan zomaar een crush voor iets of iemand krijgen. Iets valt me dan op, in positieve zin, en dan wil ik in korte tijd daar alles van weten. Tenminste: tot hoever het internet reikt, via Wikipedia en YouTube. Het is altijd een leuk onderzoekstraject: bij schrijvers en tekenaars van graphic novels, leer je dan hun oeuvre en groei kennen en uit dat geheel kies ik er dan eentje uit om te bestellen. En als me dat dan bevalt nog meer. Ik ben dan vooral geïnteresseerd in kantelmomenten bij hen: dat ze een nieuwe stijl ontdekken of een oud personage nieuw leven inblazen of voor het eerst zelf een compleet verhaal en tekenstijl verzinnen.
Gisteravond iets uit een totaal andere stiel: ik kan naar sentimentaliteit neigen bij ‘eerste audities’ en er dan zomaar een ster verrijst en vind dat ook leuk om in herhaling te zien, kijkend naar reacties van de jury en mensen in de zaal enzo. Susan Boyle, de autistisch gebleken zanger die al heeft ze miljoenen, nu nog steeds woont in haar ouderlijk huis in een klein dorpje en slaapt onder een dekbed van Donny Osmond. Of Sophia Kruithof die The Voice won in 2020. Hoe bij de auditie haar nog niet door tv en camera bewustzijn, pure gezichtsuitdrukking, door juryleden in de laatste uithaal overgenomen wordt: een aparte synchroniteit die kennelijk kan ontstaan als mensen elkaar raken. Zoals stellen of goede vrienden als ze elkaar zien, ook even op elkaar kunnen gaan lijken.
Ik keek naar de auditie van Darci Lynne in America’s Got Talent van 2017. Een elfjarig meisje met haar buiksprekerspop, een wit konijn Petunia, ze zingen 'Summertime': dat er dan ineens nog een andere persoonlijkheid in de gestalte van die pop aanwezig is. En dan, na haar overdonderende succes, zie je haar onbedaarlijk huilen: dat aanvankelijk verlegen meisje dat haar droom ziet uitkomen. En daarna zag ik al haar optredens met ook andere poppen en vind dat dan écht knap, dat er meerdere persoonlijkheden in zo’n jong meisje huizen, met eigen humor en eigenaardigheden, waar haalt ze het vandaan?
Mijn geïntrigeerd zijn komt ook omdat ik als kind dat ook even geoefend heb: kunnen buikspreken, dat leek mij ook wel wat, een pop naast je die alles kon zeggen en doen wat je wilde, wat je in het echte leven niet durfde. Er zouden dan twee poppen tevoorschijn komen: een jongetje met een petje op en een zwerver, een landloper met in een stoffen buidel aan een stok zijn hele haven en goed. Nee, er zou nooit iemand komen van het vrouwelijk geslacht, zoals Darcy Lynne het konijn Petunia heeft, een country-girl die jodelt en de oude vrouw Edna Doorknocker die naar jongere mannen You make me feel like a natural women van Carole King zingt.
Mmmmm... ik heb nooit gedacht aan een geslachtsveranderende operatie, maar ergens voel ik mij vooral een jongen of man. Kan dat? Ja, dat kan.