De laatste 20 kilometer, ook door het Park de Hoge Veluwe, brak de late middagzon door. Wat een uitzonderlijk weids landschap, zoals ik mij de steppen voorstel. Er is zo'n lied met een tekst die komt uit één van de Bijbelboeken: 'De steppe zal bloeien, de steppe zal lachen en juichen...' Je zou zo graag willen dat dit waar werd...
Op deze kerstavond keek ik naar verschillende dingen op de computer: een zoom-viering van een dienst, daarna toch weer weg uit de meeting, de techniek haperde erg waardoor er geen sfeer ontstond van een echte viering, of misschien is dat inherent aan 'zoomen'. Maar ook was ik nieuwsgierig naar de nationale kerstavond. Een fijn initiatief om de natie samen te binden en ook goed gelukt, vind ik. Het klassieke kerstverhaal uit het Bijbelboek Lucas fris verteld, gelardeerd met popliedjes en 'kerk'-liedjes.
Apart om een jonge zanger zoals Buddy Vedder ook klassieke kerstliederen te zien zingen vol God en gloria. Hij heeft een swing in zijn lijf die de liedjes een nieuwe schwung geeft. Ik kende hem alleen als heel fanatieke kandidaat in Wie is de Mol?
Daarna ook de door en door traditionele katholieke kerstnachtviering vanuit de Nicolaaskerk in Amsterdam, waar ik vele jaren achtereen in deze tijd altijd wel even naar binnen liep omdat vlakbij, ik dan in het huis zat van broer Y. die dan ergens ver weg op reis was. Hij mist het reizen nu erg. Bij de eucharistieviering haakte ik af. De bekende gezangen dat was toch het mooist. Mits je niet exact kijkt naar de woorden...
Onderwijl liep ik ook af en toe naar buiten. Nog nooit was een kerstnacht tegelijk ook zo stil met de inktzwarte contouren van de bomen en het bos om mij heen, de halve maan die een rondgang langs het huis maakte. Soms een glimp van de sterrennacht, maar vaker was het bewolkt. Er was één ster die vanuit binnen soms te zien was, dan lichte hij op en doofde dan weer in de nacht... Laat het licht worden, we gaan op zoek naar lichtpuntjes... Dat thema kwam ook op de tv veelvuldig in allerlei toonaarden voor.
Natuurlijk: het is kerstavond, het is de stille nacht en de geboorte van het licht word gevierd... Maar soms wil het licht niet geboren worden. Of kun je eerder zeggen: dat al twintig eeuwen datzelfde verhaal rond wordt verteld van licht in een stal omdat er voor mensen geen plaats was in de gewone wereld, van herders uit het veld en de schapen die als eerste op bezoek kwamen getuigt, dat licht en lichtpuntjes geen vanzelfsprekend onderdeel zijn van een mensenleven. We blijven hopen, onuitroeibaar, telkens weer...
YouTube gaf mij vanochtend, nu het buiten nog donker is, een animatiefilmje; Thought of You van Ryan Woodard. Een man danst met een meisje, maar ze heeft ook iets van een lichtwezen, net niet helemaal reëel, niet zomaar aanwezig op de wereld. Dat geldt overigens ook voor hem. Ik zie er weer de kracht van tekeningen, zoals in elke graphic novel , hoe het beeld een extra gevoels- en betekenislaag toevoegt aan het verhaal. In dit filmpje is de animatie schokkerig en gebroken. Zoals het leven zelf ook kwetsbaar en gebroken kan zijn, niet zomaar vanzelfsprekend, maar er in de aderen altijd een dans aanwezig is, naar het licht.
