Dat zijn er dus meer dan toegestaan is, want elk huishouden zou maar twee bezoekers per dag mogen ontvangen. Maar ik kan het me zó goed voorstellen, hoe in het gevoelsleven de rekensommetjes gemaakt worden: De ouders beschouwen hun twee kinderen als één huishouden, al woon je niet meer bij elkaar. Hun aanhang zijn dan de bezoekers en kinderen mogen er wel zonder telling bij zijn. Hun kind beschouwt zichzelf met partner als één huishouden en broer of zus met een aanhang en de ouders ook enigszins als één geheel. Of zoiets. Misschien heeft iedereen zich van te voren laten testen want in een vakantiehuisje kun je onmogelijk met elkaar anderhalve meter afstand houden. Waarschijnlijk beschouw je elkaar tezamen maar even als één huishouden...
Broer had in zijn jongelingsjaren een favoriet liedje: Our House van Crosby Stills Nash & Young. Het zit deze dagen heel vaak in mijn hoofd. Dat huis, dat gevoel daar gaat het om, dat wil je graag altijd om je heen hebben en nooit verlaten. En ik kan het ook zingen, alleen in mijn boshuisje. Het gaat over helemaal op je plek zijn, samen vallend met je zelf, je gekend voelen en gezien. En zelf helder kunnen waarnemen en genieten van de dingen om je heen: Our house is a very, very fine house...
Dus zo wil je dat Kerst is en cijfertjes en grafieken tellen dan niet. Helemaal niet. Als na de Kerst er weer een opleving is van het virus, dan lijkt het mij dat iedereen dan maar mild 'moet' zijn over zichzelf en elkaar... De ene onttrekt zich juist aan familieleven om werkelijk Kerst te voelen, anderen kunnen niet kiezen tussen hun kinderen; het is allemaal oké.
