Vanochtend vroeg werd ik wakker van de storm die loeide. Het heeft wel wat, de uitgestrektheid van de bossen is te horen. Alsof je geest mee waait, de ruimte in... ver weg... bestemming onbekend. Na het ontbijt, tijdens het Zondagochtendconcert in een lege Spiegelzaal in het Concertgebouw in Amsterdam, Beethoven klinkt, noteer ik het volgende:
Dennentakken zwiepen
een specht klemt zich hoog aan een stam
storm in het bos.
Mijn ogen gekleefd
aan de verrekijker
de wereld is rond.
Specht doet ook haar ding
met scherpe snavel
hakkend in schors.
Nekveertjes verwaaid
kijkt achterom af en toe
naar het grijze licht.
En zo komt er toch weer 'licht' voor... al jarenlang een persoonlijke traditie om dit woord te verwerken in een kerst/nieuwjaarswens. Dit jaar komt het daar niet van. De winkels voor papier waren allemaal gesloten, Ipad is stuk, dus ook digitaal is niks mogelijk. Misschien maar zo, dan... voor wie dit leest:
Vol goede moed 2021 in...
'We weten zo weinig van wat we geloven, gebeuren de dingen we zien het alleen'... noteerde ik ooit in mijn tienerjaren.
