Je moet toch wat. In mij bestaan er gelukkig verschillende persoonlijkheden, want een massa aan mensen vind ik ook mooi. Daarin opgaan en je mee laten nemen. ik denk nu vaker terug aan de lente van 2018 in april in Londen op de warmste dag die er ooit gemeten was: het hele parkje in Soho, elk stukje gras tot de decimeter tijdens lunchtijd bezet. Dat weekend werd de jaarlijkse marathon dwars door de stad gelopen, ik had er geen idee van hoe dat ging, wel dat hele stukken straat waren afgezet, dus ik volgde de massa. Ik liet me ongeveer fijn drukken in de metro en daar waar iedereen eruit stapte deed ik dat ook. Ik kwam bij Canary Warf uit, schuifelend en alle marathonlopers liepen voorbij en dezelfde massa stroomde weer weg, de metro in. Dus ik ook. En er vervolgens weer uit. Dat bleek bij Buckingham Palace te zijn, bij het eindpunt en zo kon je de hele horde marathonlopers nog een keer toejuichen.
Wat lijkt dat lang geleden... Ook Bali in maart, dat ik daar hetzelfde concept volgde: mee met de massa achter de Barong aan, een gang langs de traditionele ommuurde huizen en door de oude dorpsstraten en toen zelf wel al een shortcut weten omdat ik wist dat de optocht langs het huis zou komen, waar ik overnachtte.
Ik keek voor de tweede keer naar de film Eat Pray Love, ook omdat dit het wachtwoord was van de wifi bij Gusti Koko en als iets zijn motto is, dan dat: ook nu zie ik hem op Instagram samen eten met vrienden, in de familietempel in tempelkleding bidden en heel erg van zijn dochtertje, zijn auto en van Bali houden. Dan rijdt hij in zijn auto, vlakbij zijn huis soms, ik heb er langs de weg gewandeld. Dan lijkt het weer niet ver weg. In de film bezoekt Julia Roberts, die Elizabeth Gilbert speelt van het gelijknamige boek, een genezer op Bali die haar een voorspelling doet en dan zit zij in het begin van de film en het einde, net zoals ik dat zelf deed bij de schilder vlakbij, op de grond in de binnenplaats te praten
'Eten' leert zij in Italië en 'Bidden' in India in een ashram. En ik zag mezelf weer op de grond zitten, lijf aan lijf tussen mensen in de tempel van Mahabalipuram en veel serener en meditatiever zou je kunnen zeggen bij het graf van Sri Aurobindo en The Mother in Pondicherry. 'Zomaar tussen de mensen, één van die mensen'... Ik ben heel blij dat ik dit allemaal heb meegemaakt. Hier in de bossen komt het voor dat ik dagen lang nauwelijks een mens zie... Héél Corona-proof...
Ik kijk nu graag naar films uit India om me snel te transporteren naar aldaar. De ook wat hilarische film Toilet is daar heel geschikt voor, vooral om de details: het bekende soort van servies, stopcontacten, ventilatieroosters, huizen, uithangborden, oranje bloemkransen, wierookvaten. Een vrouw wil een modern westers toilet hebben in het traditionele dorp waar zij naartoe moet verhuizen. En nu kijk ik naar A Suitable Boy in zes episodes dat zich afspeelt in de hogere middle class van India. Héél levendig kwam het oudere echtpaar in Chennai mij voor de geest, waar ik een kamer huurde via Airbnb, hun dochter die computerdeskundige was in Bangalore, deed de bemiddeling op internet. Hoe bijzonder het was, dat zij mij twee nachten cadeau wilden doen omdat zij te doen hadden met mij omdat ik waarschijnlijk een héél hoge boete zou krijgen als ik India weer zou gaan verlaten.
Voorlopig dus voor niemand nu, nog reizen naar het buitenland. Zoals vroeger natuurlijk maar weinig mensen, alleen The Happy Few zich een trip buiten de eigen omgeving konden veroorloven...In de wijkcentra was het in den beginne, vanaf zo'n dertig jaar geleden dus, een standaardgrapje: Waar ga jij heen met vakantie? O. ik verheug me er erg op, ik ga dit jaar naar RundumHause. Wie het niet meteen doorhad en dan vroeg: O waar ligt dat en is het daar mooi?, kon dan verhalen verwachten dat er héél veel was te zien en te beleven. Waar?... Daar doen we het nu allemaal mee: Rondom het huis.
