De vierde kaart is in kleur en toont de Waal vanaf de oude brug met daarop het uitzicht op de Waalkade en de St. Stevenstoren in de verte. Daar werd pakweg 25 jaar later het laatste huis van mijn ouders gebouwd. Ooit heeft Moeder, neem ik aan, deze vier ansichtkaarten bij elkaar gevoegd en bewaard in dit zakje, want ik nam het mee uit de inboedel van de Waalkade toen ik alle foto-albums, brieven en papieren heb bekeken. Ik vond het op mijn beurt, de moeite waard om te bewaren, toen niet wetend dat ik zelf weer in Hoenderloo terecht zou komen in een boshuisje...
Die ansichtkaart van de Waalkade blijkt verstuurd te zijn door Vader naar Looweg 27 Hellendoorn. Dat is het boshuisje waarvan ik eerst dacht dat dit rond Hoenderloo was, ik noemde het bij de receptie hier, toen ik mijn huissleutel kreeg, maar ze zei: Hellendoorn ligt in Overijssel. O...het is daar waar ik sterke herinneringen heb aan een huisje in een bos en een vuur dat we buiten maakten met mijn peetoom, er is een foto waar ik er met mijn handen in mijn zakken naar kijk.
De kaart heeft een postzegel van 4 cent en is gericht aan zijn ouders, mijn moeder natuurlijk en de eerste drie kinderen. Vader in Nijmegen, zijn gezin en ouders in een huisje... had hij nog geen vakantie? De poststempel is 1962. Ik was vier jaar... de twee andere zusjes waren er nog niet... Ik kijk op Google Maps: wat zou er van over zijn, zou het nog bestaan? Ja! Er staan nog steeds boshuisjes en het eerste commentaar toont dat er iets niet veranderd is: 'Jammer van de vele wespen'. Dat was een ramp toen, vond Moeder, het raam zag letterlijk zwart van de wespen... Ik vond het wel fascinerend; ik zie het voor mij, hoe ik aan tafel keek naar hun trage bewegingen op de ruit en Moeder steeds zei: niet te dichtbij komen!
En zo bestrijken deze kaartjes een hele levenscyclus. De dennenboomtak op het kaartje uit Hoenderloo, ziet er exact zo uit, als waar ik nu naar kijk, buiten... En de midwinterhoorn? Daar heb ik geen herinnering aan uit mijn kindertijd. Wél aan de laatste wandelingen die ik met E. maakte... Kondigden zij toen al een naderend afscheid aan? Zo beleefde ik dat niet, er was alleen maar gezelligheid, warme erwtensoep en chocomel, groepjes dansende boeren, kerstliederen en het diepe geluid van de midwinterhoorn... Ik bewaar dit alles maar in mijn hart. Je weet niet hoe de wegen van aankomst en vertrek verlopen... Ik ervaar het als een soort van wonder dat ik in de cyclussen van de tijd, in mijn boshuisje ben gearriveerd.
