Mooie douche. Wandelen in het NU

'Mooi hé?!' glunderde E. van de technische dienst, 'mooi hé?!' Ik zag eerst voor het raam zijn breed lachend gezicht en hem wijzen naar achteren en hij wilde alweer doorlopen. Ik wist wel waar het over ging en ik liep dus naar mijn voordeurtje en zei in de drempel: Ja, geweldig!. Hij had mijn douche geverfd tijdens mijn afwezigheid. 'Ik was al een paar keer langs gereden, je leek er niet te zijn en toen zag ik je fiets niet in het schuurtje staan en toen wist ik het zeker. Mooi hé!', zei hij weer.

Mijn douche had goedkope kalkverf die ongeveer bij elke douchebeurt een beetje meer afbladderde. Hij zou goede twee componentenverf bestellen die ze vroeger in de bouw ook gebruikten, toen hij nog schilder van beroep was. Ik zou dan wel twee avonden ofzo niet kunnen douchen en dan zou hij me een sleutel geven van het toilet/douchegebouw van de camping. Ik had toen gezegd dat ik wel twee dagen zonder douchen kon.

Eerlijk gezegd zag ik er wel een beetje tegenop, dat hij de hele dag bezig zou zijn en waar moest  ik dan heen in deze kleine ruimte? en dan ook nog eens geen douche en wc... ik had al overwogen om maar voor te stellen om het tot de lente op te schuiven. Toen ik terug kwam vroeg ik me wel af of ik het elektrische  plaatje van  de waterkoker op haar kant had gezet, ik had het niet meteen door, al leek het me wel ook meteen lichter door de openstaande deur. Dit was natuurlijk ideaal: héél mooi, in alle opzichten  ook héél precies en zorgvuldig geverfd.

E.woont met zijn vriendin hier vlakbij. Hun huis is heel gezellig versierd met ijspegellichtjes langs de hele dakrand en lichtjes in de bomen en ook een ster, geloof ik. Aantrekkelijk en gezellig om te zien en dan denk ik er meteen bij 'Nee!' zelf geen lichtjes buiten, dat trekt maar mensen aan, om door mijn straatje te gaan lopen. 

Vandaag heb ik gewandeld over de stille steppen in de Hoge Veluwe Ik zag aardig verse hertensporen in de modder. Wandelen wekt vanzelf een gevoel van blijheid  bij mij, nu... Gisteren wandelde ik in een grote kronkelende lemniscaat met mijn boshuisje in het middelpunt om  halverwege te lunchen. Ik had het van te voren niet zo bedacht, maar na de wandeling later op de ochtend, was ik nog niet uitgewandeld, na een hele dag binnen, warm schuilend tegen de regen, de kou en de storm, dus nog een ronde aan de andere zijde. Ja, wandelen verzet de zinnen en brengt mij terug in mijn eigen leven...Hier ben ik...NU adem ik, NU leef ik... Er is niks anders dan dit: NU.