Het is realistisch getekend, het doet me denken aan hoe je zelf vroeger zou willen dat je kon tekenen, gewoon je eigen omgeving, maar dat lukte dan nooit. De kleuren zijn zacht, pastelachtige, met een lichtgrijze waas er overheen. Al heel snel in het boekje komen er dan bladzijden, die helemaal in het lichtgrijs-blauw zijn. je wordt geïntroduceerd in het dorp en het land van de geesten, die wonen in kleine huisjes. Er is een kleine geest die woont in een caravan en die steeds naar de gewone wereld wil en dat mag eigenlijk niet, zeggen de ouderen in dat dorpje, want de mensen begrijpen er toch niks van en worden daar maar bang van.
De wijze van zichtbaar worden in de gewone mensenwereld is, door onder een laken te kruipen en die vindt hij in de wasserette van Marjorie. Ze sluiten een vriendschap, het 'spookje' en Marjorie en hij helpt haar, samen met andere geesten, die zien dat Marjorie niet bang voor hen is, de akelige yoga-meneer, die stiekem rode vloeistof in het wasmiddel gooit te verslaan en dan blijkt hij Wendell te heten, het is het jongetje dat haar uit het maisdoolhof hielp. Alles komt goed. Marjorie leert dus ook andere geesten kennen en vraagt of deze weten waar haar moeder is, ze zou haar zo graag willen ontmoeten en de geesten gaan wel navraag doen, maar komen terug met de boodschap dat ze haar niet hebben kunnen vinden; het land van de geesten is groot.
Een mooi verhaal om met de verbeelding een verbinding te maken tussen de levenden en de doden, dacht ik hierbij. Gek, dat zo'n verhaal ook troostrijk kan zijn , het zet zachtere krachten in jezelf in werking. Het kan bijna niet anders, denk ik, dat Brenna Thummler hier haar eigen ervaringen van rouw en verdriet in verwerkt.
Vanochtend bracht YouTube mij bij Tijn Touber: Treur niet om ons, maar leef je leven, vier dagen geleden gepost. Jaren geleden was hij bij mij even in beeld omdat hij een project startte dat Stadsverlichting heette. ( In januari 2012 heb ik er een blogje over geschreven.) Hij wilde graag dat mensen zich aaneen sloten, om tezamen in de eigen huiskamer te mediteren en zo figuurlijk en letterlijk bijna,een lamp aandoen in huis tijdens de meditatie ,de wereld lichter te maken. Ik las ook een boekje van hem waar ik vond dat hij op een nuchtere, realistische wijze over de kracht van mediteren vertelde. Maar nu blijkt hij ook helemaal in het land van de geesten te zitten. Hij meldt dat de gestorvenen in een eigen wereld leven met steden en bergen en rivieren en dat dezen graag zouden willen dat wij hen als dichtbij ervaren.
Nu heeft hij een uur geleden een filmpje geplaatst, waar hij de maatregelen van de totale lockdown perfect vindt want het kan ons dichter bij onszelf brengen. Want de hele wereld wordt geregeerd vanuit angst en leeft niet authentiek. Nu komen we al snel in het gebied wat de echte tegenstanders 'zweefteverij' noemen. Gaat dit richting Virus-ontkenning en de-mens-heeft-het-zelf-in-de-hand-om- ziek-of-gezond-te-zijn?
Zijn filmpje kwam op nadat ik gekeken had naar de ex-claris Agnes Holvast, dat ook zomaar verscheen, die negen jaar in het klooster heeft geleefd en nu moeder is van twee jonge kinderen, Bij haar las ik het woord 'huidhonger' dat in deze Coronatijd een opmars maakte. Zij schreef het in haar boek: Leven met de Beminde, ja 'God' dus, maar die kon haar toch niet van de huidhonger, het verlangen naar aanraking en warmte, in een steriel klooster, genezen. Nog steeds voelt zij zich toch ergens een 'zuster', zegt ze nu.
Het hele gebied rondom 'God' en 'Geesten' en of er wel of niet 'íets' is na de dood en dus ook reëel wordt in het dagelijkse leven, veel zusters in de kloosters noemen zich 'de bruid van Christus' en dit huwelijk kan alleen volledig geconsumeerd worden na de dood.... dat gebied blijft ongrijpbaar en met de ratio niet te vatten. Mijn beleid is: een oordeel opschorten en wel een gezonde allergie ontwikkelen wanneer er uit deze bubbles een morele superioriteit en een dedain jegens de 'gewone' wereld geventileerd wordt, terwijl er achter de schermen hardvochtigheid en wreedheid is, net als overal... Dan pak ik maar opnieuw het boekje van Brenda Tummler in de hand, waar zij dat gebied tussen hemel en aarde samenvat in dat ene woord, de titel, Sheets.
