Hij vierde vorige week zijn 63-ste verjaardag en daar was ook mevrouw B. aanwezig, nu 74 jaar, van wier familie deze camping oorspronkelijk was. Toen overleed haar man op jonge leeftijd, ze runde het vervolgens met haar zoon, maar die kreeg een ontsteking aan zijn hersenstam, kon bijna niks meer en loopt nu nog met een soort harnas omdat hij overgevoelig is voor prikkels op de huid. Ze kon het niet meer alleen aan en heeft de boel verkocht. Hij deed hier al klussen toen hij een 15-jarige jongen was, hij was hier altijd, de hele zomer lang en in al zijn vrije tijd en kwam na school hier eerst vijf jaar in dienst, heeft toen een poos her en der gewerkt rondom Hoenderloo en kwam toen weer in dienst, nu 20 jaar geleden. Hij is gescheiden, maar is in het zelfde huurhuis blijven wonen, zijn vrouw vertrok. Gelukkig wonen zijn twee kinderen ook in Hoenderloo, hij ziet ze vaak, zijn vrouw nooit meer en ook zijn zoon en dochter hebben geen contact meer met haar. Zo hoor je dan in een notendop het drama van twee families...
Later op de middag, ik zat op mijn campingstoeltje vlak achter het glas van een heel waterig zonnetje en wisselende wolkenluchten boven de bomen te genieten, met een boek op schoot, stopte E., ook van de technische dienst, die met zijn golfkarretje voorbij kwam. De tweecomponenten verf voor de douche was binnen, maar nu was hij druk met de bladblazer, maar binnenkort zou hij komen schilderen. Opnieuw een praatje: dat hij nu acht jaar een relatie heeft met H., ze wonen dus op het terrein, net als een van de dochters van H. met haar vriend. H. heeft vijf kinderen en het is een goede relatie, ze hoeven maar een blik op elkaar te werpen en ze weten wat die ander voelt. Hij was indertijd op zoek naar een chaletje en zij verkocht en ze mailden: wanneer kan ik komen kijken? Nou, dat kon wel meteen en toen deed zij open met een groot slagersmes in haar handen, ze was aan het koken en het was liefde op het eerste gezicht. Ik weet niet of dit hetzelfde chalet is als waar ze nu in wonen. Tevoren had hij een vreselijke relatie die vier jaar duurde met een verpleegster met twee gezichten: zorgzaam in haar werk, maar thuis wist hij niet wat hij aan haar had.
Familie en relaties; ze bepalen jouw leven en je hebt het maar een klein beetje in de hand of dat allemaal gelukkig verloopt... 's Avonds keek ik naar de film My Happy Family, een film uit Georgië; een vrouw, docente in de literatuur blijkt, maar je ziet haar aanvankelijk sloven in een huishouden waar haar ouders en dochter met vriendje inwonen, met een man die voor haar bepaalt dat zij haar verjaardag moet vieren, terwijl ze daar geen zin in heeft. Zij gaat alleen wonen en je ziet haar genieten van de kop thee die ze zet, Mozart in de kamer, zonlicht op de bladeren van de boom buiten.
Een film die het verborgen leven van een familie onthult en hoe zij instinctief de juiste beslissing maakte; alleen gaan wonen en dat het ook beantwoordt aan een diep verlangen in haar dat ze altijd al had. Ze gaat ook weer gitaar spelen en zingen en er wordt veel in de film gezongen: door de mannen op haar verjaardagsfeestje en later op een reünie van klasgenoten van de middelbare school. O ja: Georgische zang, dat heeft wel wat, herinner ik mij uit het seizoen Wie is de Mol? dat zich in Georgië afspeelde. Ik zocht op Spotify wat muziek op. Ik hoor weemoed en kracht inéén in de polyfonie.
Vanochtend op YouTube tal van filmpjes bekeken waaronder een vrouwenkoor dat in een kring in een bibliotheek zingt, heel verfrissend en origineel: met het wrijven van hun handen en geknip met de vingers hoor je eerst de wind en het water en daarna heft het zingen aan. In een andere video pakken ze de kranten onder hun voeten op, gaan pratend door elkaar lopen, het geluid van een stedelijke omgeving, dan verstomd dat, ze zingen en eindigen met het blazen van zeepbellen. Zoveel geluid en muziek door verschillende regionen van het leven...
Maar na nog meer filmpjes waaronder mannen in klassieke folkkleding, gemengde groepen in de bergen, het lijkt erop dat zang in Georgië een echt onderdeel is van de cultuur in alle lagen, al vanaf de achtste eeuw zegt iemand in begeleidend commentaar, kan ik de vrouwen in de bibliotheek niet meer terugvinden... Ik zie wel mannen zingen rondom een eettafel, net zoals in de film en één filmpje wil ik wel bewaren in dit blog, alvorens het verdwijnt: Saqartvelo lamazo-sufraze namgeri. Wat de woorden betekenen, geen idee. Het doet er ook niet toe, het komt zó wel binnen en het past bij de verhalen die ik hoorde en bij mijn huidige stemming.
