Ja! Ze komen weer tevoorschijn door de algoritmes van YouTube: het is het Amalgamation Choir; Live at the Library, wat mij gisteren zo aansprak. Hé, hé, nu is het genoteerd. Vanochtend vroeg waren ze ook zichtbaar, maar later op de dag verdwenen ze weer en nu kwamen ze weer op. Het blijkt een koor uit Cyprus te zijn en ‘Amalgamation’ betekent zoiets als: het mengen van twee of meer dingen bij elkaar. Dat doen ze dus en dat sprak mij ook aan: ze zingen en ‘verstoren’ dat, door ineens ook andere geluiden te maken. Het is een vrouwenkoor en dan zingt er ineens ook één man. Ze hebben een samenwerking gedaan met het museum waar ze bij verschillende objecten zongen om deze zo een andere, ruimere context te geven.
Ja, het is bijzonder, ik kijk nogmaals naar Ksenitia tou Erota dat begint met het wrijven van handen en geluiden van de wind, dat in gedruppel en regen verandert. Wat ik ook leuk vind om te zien is dat het allemaal vrouwen zijn van ongeveer dezelfde lengte, donker haar, een postuur en gezichten die zo duidelijk níet West-Europees zijn. Onder hen een krant en een bellenblazer, die ze in een ander ‘lied’ zullen gaan gebruiken. ‘Lied’ ofwel een mix, een mengvorm van meerdere geluiden en dus ook werkelijkheden...
Ik heb het nu wel nodig, deze oefening of beweging: om mij in meerdere dingen tegelijk te begeven en dus ook in meerdere werkelijkheden. Ik heb weleens geventileerd dat ik last kan hebben van een teveel aan empathisch vermogen; ik leef me zó in een ander in dat ik daardoor opgeslokt wordt en daarmee vergeet om zelf te leven... Je ziet dit koor heel vanzelf van het ene in het andere springen, abrupt, maar er gaat natuurlijk veel oefening en daadkracht en discipline aan vooraf. En toch tegelijk een héél erg op elkaar letten en ingespeeld zijn op elkaar... Een combinatie van eigenschappen die ik wel ‘begeer’.
Dus vandaag oefende ik mij in het ‘mijn zinnen verzetten’ en tegelijkertijd toch alles meedragen wat er zoal speelt. Ik wandelde in de mist die overging in regen en groef met een oud blikje een jonge loot van een dennenboom uit. Om vast kerstsfeer te creëren, bij wijze van. Het bedoelde kleine kerstboompje ging helemaal schuin staan in het kleine blikje, dus nu bungelt er een kersttakje. Met daarin twee uit elkaar geknipte bakjes van waxinelichtjes, zilverkleurige, want daarom gebruikt, als een soort van ‘bloemetje/zonnetje’ versiering omdat ik hier geen kerstversiering heb. Dus ook maar dunne sliertjes geknipt uit een oud stukje aluminiumfolie. En rode hartjes, geknipt uit een verpakkingsdoos. Dit houdt een mens van de straat en in het bos.
