Dit ga ik misschien toch echt wel af en toe missen als ik in New York ben: die bomen om mij heen, de ruimte en stilte van het bos. Maar misschien ook niet en schakel ik ‘gewoon’ naar die geheel andersoortige werkelijkheid. In Venetië heb ik ook nauwelijks aan het bos gedacht: ik geniet gewoon van wat er daar is. Maar bij terugkeer hier, geniet ik ook destemeer van de rust, hier. Op één plek ZIJN, op dat tiental vierkante meters, ik maak niet eens meer een wandeling…
In mijn geest wandel ik natuurlijk wel wat af. Gisteren de opening van de Olympische Spelen. Groots. Een leeggemaakt Parijs als decor, héél Lhbtq+ vriendelijk, heel veel nadruk op diversiteit. En de grandeur van de Fransen, waar ik nooit zo goed tegen kan. Jaren geleden was men te beroerd om ook een Engelse vertaling te geven bij bordjes in de musea. Dat noem ik chauvinisme.
Door de disco- en feestmuziek en al die boten met de atleten over de Seine, allemaal dansend en wuivend, had ik toch steeds associaties met de Gay-Canal-parade in Amsterdam. Daarmee vergeet ik wel even hoe bijzonder het ook voor die atleten individueel moet zijn, om zes mijl op een boot te varen, almaar toegejuicht. Heel anders dan met een vlag door een stadion lopen. Zelf was het voor mij ook onvergetelijk: op een rijdende wagen op Christopher Streetday in Keulen en die juichende, feestende mensenmassa.
En dan dat sciencefiction-achtige verhaal erdoorheen geweven. Een gemaskerde, dus anonieme, man, everyman, in oud legerkostuum?, die over de daken van Parijs, parallel aan de boten, de vlam brengt naar de Eiffeltoren en daar plots uit de grond verrijst, en vanaf een hoogte dus al die atleten begeleid heeft. Die, in dezelfde tijd, ook anonieme, ridder?/robot-achtige die op een vliegend paard over de Seine de Olympische vlag naar de Eiffeltoren brengt.
Everyman…dat zijn we dus allemaal…iedereen op de wereld kijkt naar die gevoelige zangeres die op een vlot op de Seine Imagine van John Lennon zingt, terwijl de begeleidende piano bijna in brand staat. Is dat symbool voor al die brandhaarden op de wereld, of moet het een versterkte vorm van de Olympische vlam voorstellen? Misschien hebben de creatieve makers van dit spektakel wel beide bedoeld.
De Eiffeltoren als lichtbaken bij deze spelen. (Ja, méér Frankrijk op de wereldkaart zetten, kan niet.) Het Olympisch vuur dat uiteindelijk boven Parijs uitstijgt, zoals het ruimteschip waar E.T inzit, de aarde weer verlaat. Zoals de hele wereld tijdens de Olympische Spelen letterlijk tegelijkertijd volgt wat al die atleten vermogen met hun lichaam…Iedereen droomt ergens mee, met die vredesboodschap onder het Olympische erfgoed.
En toen werd het toch wel indrukwekkend, toen Celine Dion ineens vanaf de Eiffeltoren zong. Alsof er een geest verscheen: zij heeft niet meer opgetreden sinds 2022, lijdend aan het stiff-person syndroom, waar al je ledematen langzaam verstijven.
Zij zingt en ik dacht: mind over matter: hoe de geest het lichaam weet te overwinnen, kort maar, in dat ene lied…Zoals al die atleten streven naar dat ene moment waar zij wellicht de grens van het lichamelijke en sportieve oprekken, zichzelf overstijgen.
Vooral die blik van Celine Dion, die ogen vol brandend vuur.
