De laatste ochtend van een hele dag in mijn boshuisje, alvorens ik naar de ‘concrete jungle’ van New York vertrek, voor zeven weken. Even wat foto’s verzamelen van het eerste ochtendlicht dat mijn tuintje bereikt, nu typend in alweer de warme zon. Kan ik er naar kijken, mocht het heimwee of de onwerkelijkheid van deze geluksplek mij bevangen. Ik weet nog, dat ik vorig jaar, wandelend tussen de wolkenkrabbers ineens dacht: is dat er écht die plek in het bos? Ik moest een soort van krachtsinspanning doen om me het voor de geest te halen. Dat kwam ook omdat ik helemaal in NY geland was en mij er gewoonweg thuis voelde. Vandaar dat ik nu ook terugkeer.
Dit liedje past wel bij dat gevoel. Terwijl ik het nog eens beluister kijk ik naar de Gingko Biloba die ik ooit als stekje van 15 cm in verse donker aarde vond, bij mijn voordeur. Gekregen van J. een uitgetreden zuster die zich nog dagelijks gewassen heeft met een kan koud water, vergelijkbaar met waar ze toen mijn meegebrachte zonnebloemen zette. De Gingko is de oudste boom van de wereld en ik had die nog niet bij bewustzijn in Nederland gezien, tot in haar tuin, waar we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld kregen, met goede wijn. Beide hoorden na haar uittreden tot haar hobbygebied.
Ik was dus enthousiast. En een van de volgende dagen vond ik dat stekje. Nu mag het een boom worden in mijn bostuintje.
