Opnieuw herlezen bij het water. Wat een prachtig en ontroerend boek. Ik kon pas weg toen ik het uit had, ik was helemaal alleen over, nog tot na 21.00uur in bikini op een zwoele zomeravond.
De leeservaring is veranderd omdat ik nu in New York geweest ben. Ik had actuele beelden hoe Oscar Schnell door heel N.Y. op zoek gaat naar sporen die naar zijn vader kunnen leiden, die omgekomen is op 9/11.
Naar huis en iets eten. (Voor mijn eigen geheugen: drie speklapjes op de grill en heel even gekookte witlof met kaas meegrillen.) En toen nog op de fiets naar een optreden dat om 23.00 uur begon.
Twee meiden uit Londen, heel aanstekelijk en gevoelig tegelijk. Ze zong het refrein in het Nederlands: Huilen in de wasstraat.
Zo leuk, zo atypisch vrouwelijk en dan ook zingen : I am a Good Boy.
