Ik zie deze foto in Trouw, zo’n varken dat je met een lief oog aankijkt, en ik denk meteen: Waarom lukt het me toch niet om géén vlees te eten? In mijn omgeving zijn er best velen, en ook vegan, waar ik mij al helemaal niks bij kan voorstellen, schoot er onlangs door mij heen, hoe moet je dan koken? Al heb ik alweer dertig jaar geleden, toen het nog niet zo ‘in’ was, of een issue, jarenlang met iemand geleefd die vegetarisch is. Dus het is al láng dat ik weinig vlees eet, al ben ik ook toen dus niet omgeschakeld. Mijn vlees zat dan in een apart pannetje, maar meestal at ik het alleen als we niet samen aten.
In de winkel twijfel ik altijd of ik vlees zal meenemen. Laatst nog: er waren dun gesneden varkenslapjes met 30% korting en dan denk ik: ik kan ze beter eten, dan dat ze strakjes wellicht worden weggegooid. Als ik varken was en mij gevraagd werd of mijn vlees opgegeten zou worden, en iemand er dus van geniet, óf dat ze op de vuilnishoop komen, dan zou ik zeggen: eet mij maar op! Ja, dat denk ik dan, in de winkel. Maar dat is altijd al mijn standpunt geweest: bij een vliegtuigongeluk in het Andesgebergte en mensen het overleefd hebben, door stukjes vlees van dode medepassagiers weg te snijden, zei ik ook; dat zou mij nu écht niks uitmaken, eet mij maar lekker op!
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat om dat geïndustrialiseerde systeem waar beesten een vreselijk bestaan hebben, en als je een huisdier hebt, dan weet je heel goed dat deze innig tevreden en gelukkig kan zijn, of niet lekker in haar vel zit. Maar ook daar ga ik dan denken: ja, gezellig, deze kat, uitgebreid aan het spinnen op je schoot, maar straks en in de nacht dan ben je een roofdier, op zoek naar vlees: een muis of een vogeltje. En dan speel je met zo’n levend muisje, die dat helemaal niet leuk vindt en wellicht langzaam doodbloedt. Dat weerhoudt je toch niet om dezelfde kat uitgebreid te verwennen met kattenbrokjes en verfijnde hapjes uit blik? Of je hond vleeswaren te geven, omdat dit goed is voor zijn gestel?
Dus waar ligt de grens, wat wel kan en niet? Waarom word ik toch niet genoeg geraakt om het te laten? Speelt óók mee, dat ik meer dan tien jaar, negen uur per week, vleeswaren heb gesneden in de supermarkt?
Of is het, het dilemma tussen hoofd en…hart?/ lust? /gevoel?/genot?
Over een week zit ik in een vliegtuig naar New York en een van de vele genoegens is ook om daar allerlei soorten eten uit te proberen en te proeven. Als ik geen vlees zou eten, valt minstens drie kwart van alles af. Bovendien is het alleen al vragen of er ergens vlees inzit, voor mij ook een afbreuk aan de beleving. Je moet gewoon proeven. Zoveel smaaksensaties, zoveel ontdekking…De hele wereld, in alle culturen, eet men vlees. Maar op de ene plek méér dan de andere.
Zuid-India heeft een uitgebreide vegetarische keuken; al die verschillende hapjes, ‘prutjes’, van samengestelde groenten, bonen en kruiden. In Afrika at ik fufu; cassave gemengd met een soort van bakbanaan, je krijgt er een wit zacht en soepel ‘brood’ van, je doopt het in een dikke saus met okra: héérlijk. Vorig jaar haalde ik bij het Russische buffet in Brighton Beach nabij Coney Island broodjes, gevuld met champignons; erg lekker. Maar…de Chinese keuken moet het van textuur hebben en de afwisseling van zoet en zuur, fris en vet…en vlees is daar een belangrijk ingrediënt.
Dus…Het gaat nooit lukken, ik ga het niet laten, dat vlees. Mijn grens is dat ik niét de grens over kan naar vleesloos.
