Zoveel verschillende geluiden

‘Dit zou ik echt gaan missen, als ik zou emigreren’, zei ik tegen W alweer jaren geleden, die écht geëmigreerd is. Nu hoort daar ook het uitzicht in het bos bij, dus emigreren zal ik nooit meer.

Ik had net een optreden beluisterd, waar ik langs liep, flanerend langs de rivier. Ik werd meteen geraakt en bofte, het was net begonnen. Weten jullie hoe deze groep heet?, vroeg ik na afloop aan de geluidstechnici. ‘Geen idee!’, was hun reactie, dus ik liep door, aan wie zou ik het nu gaan vragen? Toen tikte een van hen mij op de schouder: ik heb het opgezocht, het staat op internet! ‘Top!’, zei ik, ‘bedankt zeg, voor de moeite’ Zoiets vind ik écht leuk.

Ik kwam op De Kaaij, een ander feestgebied onder de Waalbrug, dat ook na de Zomerfeesten nog even blijft. Daar een optreden van een persoonlijkheid, waaromheen een sfeer hangt, zo definitief niét Nederlands, maar Amerikaans. Een meisje dat misschien bij hem hoorde vol tatoeages, ging helemaal op in zijn muziek. Op YouTube zie ik dat hij enkele jaren geleden nog een keurige baard en kapsel had, een geheel andere uitstraling.

Een komkommersalade en chips eten, bij de rivier, even opschuiven toen er een mild regenbuitje viel, naar onder de brug. In afwachting van een optreden, maar dat viel een beetje tegen. Een cover-bandje en dan mis je toch iets van authenticiteit.

Dus ik liep verder, de avond was gevallen. Leuk hoor, al die lichtjes, al die festivalplekken, al die verschillende soorten mensen. Weer viel muziek mij op, ik bleef stilstaan, ik rook een kreteksigaret en zag een Indisch-achtige familie voor mijn neus dansen. Ietsjes later ging ik zitten op een klapstoeltje en kwam in een héél oude herinnering: Hé daar hebben wij ooit, de Stichting Ouderen-Jongeren ‘67, stoeltjes van gehuurd voor op de Waalkade. We verwelkomden een hele boot met ouderen uit Parijs, van Les Petites Frères, waar wij van waren afgeleid. Het was in 1987. Jaren later, al lang actief in de Franciscaanse Beweging, realiseerde ik mij dat de oorsprong van deze club waarschijnlijk Franciscaans is, waarvan een deel van de mannelijke religieuzen zich immers ‘Minderbroeders’ noemen. 

Verder maar weer. Ik ging naar een André Hazes Tribute. Jeetje, wat zitten die teksten ingehamerd in mij, door het Wijkcentrum en wat zitten ze in feite goed in elkaar, tezamen met de melodie. Gewoon, hoe het brein associeert, geen ingewikkelde metaforen. Het viel mij op hoe jong het publiek was, en die blèrden alles mee. De stem van André Hazes kun je in de verte nadoen, maar hoe hij zelf zingt is natuurlijk onovertroffen. Nu kwam ‘Kleine Jongen’ binnen. En ja, natuurlijk ook De Hoogste Tijd, het afsluitnummer. Die stond op het einde van de CD, die ‘dikke’ Wil had gebrand voor de wekelijkse kaartavond. Nu ontstond er een spontane polonaise, ik zette indertijd de laatste glazen in de afwasmachine.