Ik heb voor vroeg in de ochtend, als de zon opkomt, een nieuw plekje gecreëerd achter mijn huisje. Gele kabouter, die in de voortuin stond in mijn stadshuis, kijkt mij nu aan. Ook een vlinderstruik gekocht bij het tuincentrum. Ik geloof dat deze goed aanslaat, toen ik deze op de fiets meenam hingen de hoge stengels naar beneden. Het is een trucje waar ik achter ben gekomen: ik zoek tussen de planten naar eentje die al van vorig jaar is. De nieuwe vlinderstruiken staan in rijtjes te pronken, zo van de kweker in verse potgrond. Bij deze groeide er al mos onderaan. Maar dat betekent ook échte wortelontwikkeling in de aarde en dat het een sterke plant is; zij heeft immers al een jaar lang de schappen van de winkel doorstaan en is weer gaan bloeien. Én ze is een stuk goedkoper dan de nieuwe lichting. Ik haalde haar uit de pot en hoorde haar als het ware zeggen: hé, hé, hier heb ik de ruimte.
Naast de vele vogeltjes die overal hun ochtenddeuntjes doen, hoor ik het gezoem van insecten, de lucht lijkt er wel verzadigd van. Die doen dus ook aan ochtendgeneurie. Ja, ik zie ze ook: hommels, allerlei soorten die ik niet bij naam ken, en ook muggen en vliegen. Ik heb een wit gordijn bij de kringloop gehaald en bij mijn voordeur gespijkerd. Er zitten gordijnhaken aan en het is dus al geplooid. Alternatief voor een vliegengordijn. Esthetisch ziet dit er leuker uit, het geeft ook een mooie lichtinval binnen én opnieuw héél goedkoop!
En nu ga ik mij verplaatsen naar de witte stoeltjes voor mijn boshuisje. Want die eerste ochtendzon is verdwenen achter de hoge eik, maar komt aan de andere kant weer tevoorschijn.
Ook dit oude vergeet-mij-nietje, bosviooltje en meizoentje heb ik in het voorjaar gevonden in het tuincentrum. Ze geven al maanden bloemetjes. Ik hou van het langzame verval, na een uitbundige bloei, en laat het staan tot het laatste bloemetje.
