Zo. Dit is even voldaan zonnen en uitrusten in één van mijn houten stoelen, die ik de afgelopen twee dagen met de achterkant van een aardappelschilmesje heb ontdaan van de groene aanslag en de korstmos die er al op aan het groeien was. Elke keer het afgelopen jaar, als ik één dagje ofzo in mijn stadshuis was, zag ik deze verandering naar Hulk. Ik gooide er maar een kussen op, om toch te kunnen zitten. Met de vele regen zag ik nu dus, bij aankomst die lichtgrijs-groene korstmos…Als ik er nu niks aan zou doen, zou ik ook deze stoelen moeten afschrijven.
Het is heel raar om in je huis te komen, waarvan ik het goed vind dat deze bewoond wordt, met de nijpende woningnood. Ik ben immers zelf voornamelijk in mijn boshuisje en denk dan verder nooit aan mijn stadshuis. Maar als ik er kom, dan heeft het ook iets surrealistisch . Het is er aardig verwaarloosd, dingen gaan stuk en worden niet gerepareerd. Een vuile keuken, badkamer, deuren. Overal een laagje stof. En de kleden op de vloer, elke keer wanneer ik kwam, ietsjes meer verschoven naar over de drempel van de deur…Als ik mij hierin inleef, denk ik dat R., de Regelmatige Logé wel stofzuigt, maar niet ziet dat daarbij de kleden verschuiven, dus die wandelen naar de deur.
Het is voor mij een voortdurend dilemma of en hoe(veel) ik hierover iets zeg.
Vorig jaar kwam ik hier om mijn koffer naar New York te pakken en zag tot mijn schrik dat zowel de voortuin als de achtertuin overwoekerd was door onkruid van één meter hoog. Als een gek ben ik gaan snoeien en knippen, in de korte tijd dat ik er was. Het mocht niet baten. In NY kreeg ik een mail van de woningbouwvereniging over het tuinonderhoud en dat kan dan in een ruk door, over die jongeman in huis, of die er nog is.
Dit jaar was mijn tactiek, dat de tuin er picobello bij moest staan, zodat de woningbouwvereniging mij daar niet over kon aanspreken en zodoende ook die jongeman in huis zou vergeten.
Maar ja, hoe instrueer je iemand die er verder geen oog voor heeft? Hij vond het torenhoge onkruid, wel leuk, zei hij. Dit jaar ging het toch bijna weer mis, maar doordat ik in één maand tijd een paar keer in mijn stadshuis was, kon ik het net op tijd bijsturen. De woningbouwvereniging heeft zich (nog) niet gemeld.
De collage is ook voor hem gemaakt. Zodat hij kan zien, wat ik terug wil zien, als ik hier weer ben.
De randen met stenen. Het vogelbadje en Franciscus (nu, bij aankomst weer geheel overwoekerd.) - Boeddha - Jozef die zijn mantel om Maria en kindje slaat, enzovoort.
Deze dagen, terwijl hij afwezig was, voortdurend en gisteren tot s’avonds laat, in de tuin gewerkt. Vind ik ook wel leuk. Snoeien en herschikken. En die stoelen dus. Alles tussen de regenbuien door. Voor die stoelen wel handig; na elk buitje kon ik weer een nieuw laagje groen wegschrapen. Ik heb ze tot slot ingewreven met bijenwas. En nu, met je handen strijken over de gladde lichtbruine leuningen, is een waar genoegen.
