Afgelopen week las ik bovenstaande boeken. Eerst die zich in een Venetië afspeelt in een gigantische hittegolf. Ik geloof dat ik daar bij was, enige jaren geleden. Het was zó warm dat kamperen (bijna) onaangenaam werd en de zee te warm om erin te zwemmen. Ik ging elke dag even naar adem happen op de Biënnale waar airco was en met name in het Franse Paviljoen, waar ‘zwevende bomen’ waren en ligplekken.
De boeken van Donna Leon verplaatsen je altijd naar dat toch écht wel, betoverende Venetië; je loop zo met haar hoofdpersonen mee. Dit is haar nieuwste en ze schrijft nog altijd steeds beter: in deze wordt de titel ‘Een Kwestie van Vertrouwen’ subtiel uitgewerkt in alle dialogen, zowel die tussen de verdachten en de politie, echtlieden, ouders en kinderen, geheime geliefden wegens homoseksualiteit.
De personages vragen zich steeds af: Is dit waar? Lieg ik nu zelf? Ben ik oprecht? Doet de andere zich voor, zoals deze is?
Door dit boek en ook andere rondom Venetië zie ik ineens dat Venetianen echte natuurmensen zijn en van het water houden. Dat moet wel, zeggen ze zelf, want anders hou je het niet vol. Wat mij bij zal blijven is het Aqua Alta, het hoge water, dat steeds vaker voorkomt. Niet alleen spullen worden nat. Door de bouw van Venetië komen er dan ook heel veel dode ratten bovendrijven, soms in horror-achtige hoeveelheden.
Het andere boek speelt zich in Brooklyn af, waar ik volgende week om deze tijd ben. Het speelt zich in 1950 af, waar Eilis Lacey, een immigrant uit Ierland zich een weg baant in New York. Je krijgt een goed historisch beeld, zoals de komst van de eerste zwarte klanten in het warenhuis waar ze werkt, deze met een bewust beleid om ze een warm welkom te geven, maar dat is dus niet overal zo in NY. En de positie van de vrouw en de extreme armoede. Dat het voor vrouwen toch het meest voor de hand liggend was, om door een goede partij, een huwelijk, omhoog te klimmen op de maatschappelijke ladder.
Het boek leest vlot weg, maar is tegelijk toch gelaagd, je krijgt goede inkijkjes in zowel het gevoelsleven als de maatschappij eromheen.
Beide auteurs zijn al wat ouder, valt mij nu op. Het lijkt bij hun generatie te horen, om een verhaal langzaam te vertellen, met oog voor veel details en psychologische inzicht en daardoor met een warme sympathie voor alle personages.
Dat zit ook in de film In The Line of Fire uit 1993, die ik, geloof ik, al meer dan vijf keer gezien heb, de afgelopen jaren. Deze week weer op tv en weer blijft het boeiend. Het is zowel spannend, vol ingenieuze actie en tegelijk gaat het ook over onverwerkte verledens, échte aandacht zoeken, je zelf accepteren. En er is ook een love-interest.
