Wat is het meest stomme om te vergeten als je op reis gaat? Juist ja, naast je paspoort, je portemonnee… En dat constateerde ik dus, in mijn stadshuis, de koffer inpakkend. Nee, nee! , kreunde ik. De avond tevoren had ik nog tegen vriend T. verteld dat ik dus mijn paspoort voor naar Venetië bijna vergeten was, ik zat al op de fiets op het eind van mijn ‘straatje’.
Dat krijg je ervan als je meerijdt, en dan dus geen OVkaart nodig hebt, je dénkt dat je aan alles gedacht hebt van te voren, je vertrekt in het donker onder een heldere sterrenhemel. Je pakt je jas en voelt dat daar ook je petje inzit. Alles oké dus. Behalve dan dat daar waar standaard de portemonnee zit, ik nu onverwacht enkele dagen tevoren nog boodschappen had gedaan, door het bos heen, op een mooie zomeravond. Wacht, dan doe ik een sweater aan, geen jas mee. En daarin zat dus mijn portemonnee…
Voor het eerst in al deze drie jaar heb ik een everzwijn gezien, helemaal alleen, onderweg van de bushalte door het bos, terwijl het aantal sporen altijd overal evident zijn. Tóch leuk, dat is dan de troostprijs van de dag.
En het was ook een merkwaardige, prikkelende sensatie, om er ineens onverwacht weer te zijn, in die échte stilte van het bos en de dierbare bomen rondom. Voor één uurtje maar. Toen nog een laatste blik op het boshuisje, met de gesloten gordijnen… dezelfde wandeling terug. En dan vanuit de trein een mooie zon boven de Waal.
En dit is nu mijn uitzicht. Zo direct door die poortjes naar de controle en de douane, de koffer is al afgegeven.
New York! Here I come!
